Aleksander Józef Idzik
Aleksander Józef Idzik (ur. 31 marca 1893, zm. 10 lipca 1965) był podpułkownikiem piechoty w Wojska Polskiego oraz w Polskich Siłach Zbrojnych, a także kawalerem Orderu Virtuti Militari. W 1957 roku został awansowany do stopnia pułkownika przez władze emigracyjne.
Życiorys
Był synem Pawła. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę, wstąpił do Wojska Polskiego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 11 pułku piechoty, gdzie za swoje zasługi wojenne otrzymał Order Virtuti Militari. Awansował do stopnia kapitana piechoty z datą ważności 1 czerwca 1919, a następnie do stopnia majora piechoty z datą 1 stycznia 1928. Służył w 25 pułku piechoty w Piotrkowie. W kwietniu 1928 roku objął stanowisko dowódcy I batalionu. W grudniu 1929 roku został przeniesiony do Państwowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego w Warszawie. W grudniu 1932 roku trafił do 4 Pułku Strzelców Podhalańskich w Cieszynie jako dowódca batalionu. W kwietniu 1934 roku został kwatermistrzem, a następnie przeniesiony do 4 pułku piechoty Legionów w Kielcach na stanowisko I zastępcy dowódcy pułku. Mianowany na stopień podpułkownika z datą 19 marca 1938 roku, zajmował 19. lokatę w korpusie oficerów piechoty.
Po rozpoczęciu II wojny światowej wziął udział w kampanii wrześniowej jako dowódca 154 pułku piechoty w składzie 45 Dywizji Piechoty i Grupy „Kielce”. Następnie został żołnierzem Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR, gdzie objął dowodzenie nad 20 pułkiem piechoty w składzie 7 Dywizji Piechoty, formowanej od września 1941, choć nie była wówczas w pełni sformowana. Po przeniesieniu 20 pułku piechoty do 8 Dywizji Piechoty, dowodził nim podczas ewakuacji do Wielkiej Brytanii, w tym podczas kwarantanny w Południowej Afryce latem 1942 roku, gdzie polscy żołnierze zyskali sympatię lokalnej ludności w Pietermaritzburgu.
Pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. W 1959 roku opublikował broszurę zatytułowaną Czterdziestolecie 20-go pułku piechoty Ziemi Krakowskiej, w której szczegółowo opisał historię jednostki od jej sformowania w 1941 roku. Był członkiem Kapituły Krzyża Orderu Wojennego Virtuti Militari, powołanym 7 marca 1960 roku. W 1957 roku awansował na pułkownika w korpusie oficerów piechoty. Napisał pracę pt. Czwarty pułk piechoty 1806-1966 i angażował się w budowę pomników dla powstańców listopadowych w Portsmouth.
Był żonaty i miał syna oraz córkę. Zmarł 10 lipca 1965 roku w Londynie, a jego ciało spoczęło na cmentarzu Putney Vale w londyńskiej dzielnicy Roehampton.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4455
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Walecznych – czterokrotnie
- Złoty Krzyż Zasługi (24 maja 1929)
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Przypisy
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Stefan Dembiński: Lista Oficerów Polskich Sił Zbrojnych na uchodźstwie według awansów dokonanych zarządzeniami Prezydenta Rzeczypospolitej, z uwzględnieniem rodzajów broni i służb. [w:] Dziennik Ustaw RP na Uchodźstwie [on-line]. 1969-06-30. [dostęp 2016-11-29].
- Roman Knauer: Zarys historii wojennej 11-go Pułku Piechoty. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1930, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
