Aleksander Hillbricht (17 marca 1871, Lwów – 1940) był polskim prawnikiem oraz kompozytorem szachowym.
Uczył się w szkołach gimnazjalnych w Brzeżanach oraz Lwowie, a w 1891 roku rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego, które zakończył uzyskaniem doktora praw. Na przełomie XIX i XX wieku mieszkał i pracował w Tyśmienicy, a po I wojnie światowej osiedlił się w Zabłotowie, by ostatecznie zamieszkać we Lwowie, gdzie pełnił funkcję sędziego w Sądzie Apelacyjnym.
Od czasów studenckich interesował się kompozycją szachową. Jego pierwsze kompozycje pojawiły się w 1891 roku, a w 1895 roku zadebiutował na łamach renomowanego czasopisma „Deutsche Schachzeitung”. Zadania szachowe publikował głównie w prasie galicyjskiej, a po odzyskaniu przez Polskę niepodległości także w takich czasopismach jak „Sport”, „Słowo Polskie”, „Szachy”. W 1925 roku zdobył pierwszą nagrodę w konkursie organizowanym przez „Słowo Polskie” za zadanie w kategorii matów w czterech posunięciach, które zostało wysoko ocenione również przez Mariana Wróbla. Łącznie Hillbricht stworzył około stu zadań, głównie w formie trzech i czterech ruchów, z czego około trzydziestu zostało opublikowanych w prasie polskiej, a podobna liczba w publikacjach zagranicznych. Jego aktywność w tej dziedzinie zakończyła się prawdopodobnie w latach 30. XX wieku, a w turniejach szachowych Lwowa nie uczestniczył aktywnie.
Oprócz szachów, Hillbricht miał wiele innych pasji. Amatorsko zajmował się malarstwem, tworząc pejzaże oraz martwą naturę, a także fotografią (w tym kolorową) i muzyką. Grał na flecie oraz skrzypcach.
W styczniu lub lutym 1940 roku został aresztowany we Lwowie przez NKWD i prawdopodobnie stracony jako przedstawiciel polskiej inteligencji.
Bibliografia
Tadeusz Wolsza, Arcymistrzowie, mistrzowie, amatorzy. Słownik biograficzny szachistów polskich, tom 5, Wydawnictwo DiG, Warszawa 2007, s. 54-56
