Aleksander Bronisław Hild (urodzony 2 grudnia 1895 w Żydaczowie, zmarł ?) – major piechoty Wojska Polskiego, odznaczony Orderem Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się w Żydaczowie, które wówczas było miastem powiatowym w Królestwie Galicji i Lodomerii, w rodzinie Emila oraz Heleny z Rudnickich.
3 marca 1916 roku został przeniesiony do 6 pułku piechoty, obejmując stanowisko komendanta plutonu w 12. kompanii III batalionu. 1 kwietnia 1916 roku awansował na chorążego piechoty. We wrześniu 1917 roku, po likwidacji 6 pułku piechoty, został skierowany do Visk na Węgrzech, gdzie został zdegradowany do stopnia tytularnego sierżanta i włączony do Armeefeldausbildungsgruppe pod dowództwem generała Kövessa. W 1918 roku był zastępcą porucznika Maksymiliana Kamskiego, ps. „Milan”, pełniąc rolę szefa Oddziału Wyszkolenia Wojskowego Komendy Naczelnej Polskiej Organizacji Wojskowej Nr 3 w Kijowie.
Służył w 35 Pułku Piechoty, który znajdował się w Łukowie (od września 1925 roku w Brześciu nad Bugiem). W 1921 roku był przydzielony z 35 pułku do 6 Armii, a w 1923 roku do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu nad Bugiem, gdzie objął stanowisko szefa Oddziału II Sztabu. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana, z datą starszeństwa na 1 czerwca 1919 roku, zajmując 452. lokatę w korpusie oficerów piechoty. 12 kwietnia 1927 roku awansował na majora z datą starszeństwa na 1 stycznia 1927 roku, zajmując 8. lokatę w korpusie oficerów piechoty. W maju tego samego roku został przydzielony z 35 pułku do DOK IX na stanowisko kierownika Samodzielnego Referatu Informacyjnego. W lipcu 1927 roku wrócił do 35 pułku na stanowisko dowódcy III batalionu. W kwietniu 1928 roku przeniesiono go do 52 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Złoczowie, gdzie objął rolę dowódcy I batalionu. 4 kwietnia 1929 roku został skierowany na XIII dwumiesięczny kurs w Centralnej Szkole Strzelniczej w Toruniu, a w lipcu tego roku awansował na stanowisko kwatermistrza w 52 pułku. W marcu 1932 roku został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie na stanowisko inspektora Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego w 5 Okręgowym Urzędzie Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego. W kwietniu 1934 roku przeniesiono go na stanowisko inspektora Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego w Katowicach. W kwietniu 1935 roku objął stanowisko dowódcy batalionu w 81 pułku piechoty w Grodnie, a 31 sierpnia tego samego roku przeszedł w stan spoczynku.
Ordery i odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 6347
Krzyż Niepodległości (12 maja 1931)
Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
Odznaka 6 pułku piechoty Legionów (Krzyż Wytrwałości)
Srebrny Medal Waleczności 2. klasy (Austro-Węgry)
Srebrny Krzyż Zasługi Cywilnej na wstążce Medalu Waleczności (Austro-Węgry)
Przypisy
Bibliografia
Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
Jan Kazimierz Ciastoń, Adam Lisiewicz, Edward Skarbek, Edward Wojciechowski: Historia 6 Pułku Piechoty Legionów Józefa Piłsudskiego. T. 1: Tradycja. Warszawa: Komenda Koła 6 Pułku Piechoty Legionów Polskich i Dowództwo 6 Pułku Piechoty Legionów Józefa Piłsudskiego, 1939.
Żołnierze Niepodległości. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2020-11-25].
