Aleksander Henryk de Rosset-Fleury (ur. 1866 w Warszawie, zm. 7 sierpnia 1933 w Rabce) był polskim przedsiębiorcą, inżynierem, działaczem społecznym, oraz politykiem II RP, a także posłem na Sejm Ustawodawczy.
Życiorys
Był synem Ottona Aleksandra (1826–1900) oraz Marii Ludwiki z Weychertów h. Weycher. Ukończył Szkołę Realną w Nowozybkowie. W latach 1883–1894 studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Ryskiej. W czasie studiów dołączył do korporacji akademickiej Arkonia, w której pełnił różne funkcje, m.in. Oldermana oraz prezesa Stowarzyszenia. Był także Prezesem Koła Delegatów (Senat Studencki) Politechniki Ryskiej. Publikował wiele artykułów o tematyce społeczno-ekonomicznej, w tym w takich czasopismach jak „Dziennik Łódzki”, „Kraj” oraz „Gazeta Polska”. Pod jego redakcją powstała księga pamiątkowa korporacji zatytułowana „Wspomnienie o 10-letniej działalności Korporacji Arkonia”.
Od 1890 roku kierował budową browarów. Pełnił funkcję dyrektora w Towarzystwie Akcyjnym Fabryki Maszyn „Syrena” oraz prowadził własne biuro techniczno-budowlane. Był współzałożycielem i aktywnym członkiem Stowarzyszenia Techników, w którym podkreślał znaczenie wolności myśli i inicjatywy:
„Brak wolności myśli i sumień, brak swobody inicjatywy i czynów musiał odbić się na samej twórczości techników naszych. Niewoli pęta rozerwać, rozbudzić uśpioną opinię, wzniecić zapał dla piękna i dobra, jednym słowem wyzwolić techników i technikę polską, oto jedno ze szczytnych zadań Stowarzyszenia.”
Był współredaktorem pisma „Przegląd Techniczny”, gdzie odpowiadał za największy dział krajowy. W 1905 roku był współzałożycielem, a później prezesem Polskiej Partii Postępowej. W 1916 roku zasiadł w pierwszej Radzie Miejskiej Warszawy. W 1918 roku został wybrany do Rady Stanu Królestwa Polskiego, jednak nie uczestniczył w jej pracach z powodu aresztowania przez władze zaborcze. Z ramienia Związku Ludowo-Narodowego uzyskał mandat w Sejmie Ustawodawczym. We wrześniu 1919 roku założył centrowe Zjednoczenie Mieszczańskie. W obliczu zagrożenia ze strony Sowietów w 1920 roku został powołany do Rady Obrony Państwa. W II RP był m.in. przedstawicielem Grupy „Huta Bankowa” oraz członkiem Rady Polsko-Francuskiej Izby Handlowej.
W latach 20. XX wieku nabył tereny wokół Lisiego Jaru (pomiędzy Jastrzębią Górą a Władysławowem), gdzie zbudował nadmorską willę „Nad Lisim Jarem”, znaną obecnie jako „Rossetówka”. Z własnych środków wzniósł także pomnik upamiętniający uratowanie króla Zygmunta III Wazy z morskich odmętów po nieudanej wyprawie do Szwecji. Działalność inżyniera Rosseta nie ograniczała się jednak tylko do budowy willi i pomnika. W latach 1929–1931, w porozumieniu ze spółkami „Jastgór” i „Jasne Wybrzeże”, współuczestniczył w budowie nadmorskiego bulwaru z kostki brukowej, który łączył Hallerowo (dzisiejsze Władysławowo) z Jastrzębią Górą.
Był dwukrotnie żonaty. Po raz pierwszy ożenił się z Zofią z Benisławskich h. Pobóg (1868–1935), z którą miał trzech synów: Bohdana (1894–1936), Stanisława (1896–1984) oraz Jana. Następnie ożenił się z Anną z Ostrzeńskich, z którą miał syna Szczęsnego.
Zmarł i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera Katakumby-182-7).
Ordery i odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1928)
Odznaka Pamiątkowa Więźniów Ideowych
Komandor Orderu Gwiazdy Rumunii (Rumunia)
Kawaler Orderu Legii Honorowej (Francja)
Przypisy
Bibliografia
Księga Pamiątkowa Arkonii 1879–1929.
Archiwum „Przeglądu Technicznego”.
Arkadiusz Janicki: Studenci polscy na Politechnice Ryskiej w latach 1862–1918. T. 2. Gdańsk: Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego, 2005. ISBN 83-7326-283-0. Brak numerów stron w książce
