Aleksander Ernest Heinrich
Aleksander Ernest Heinrich (urodzony 28 lipca 1901 roku w Karaklis, obecnie Wanadzor, w Armenii na Kaukazie, zmarł 22 maja 1942 roku w Auschwitz-Birkenau) był polskim prawnikiem, dziennikarzem oraz działaczem akademickim i narodowym. Był jednym z liderów ONR, a później przynależał do ONR „ABC”.
Życiorys
Był synem Aleksandra Antoniego, przedsiębiorcy budowlanego z Baku, oraz Zofii Kozakowskiej. W 1907 roku rodzina osiedliła się w Skierniewicach. Tam uczęszczał do Gimnazjum Realnego w latach 1911–1921, angażując się również w harcerstwo, gdzie pełnił funkcję komendanta hufca. W 1918 roku brał udział w rozbrajaniu Niemców, a także był komendantem skierniewickiego dworca kolejowego. W 1920 roku walczył w 5. pułku piechoty Legionów (od lipca do listopada 1920 roku).
Od 1921 do 1926 roku studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim oraz w Szkole Nauk Politycznych. W tym czasie był komendantem chorągwi warszawskiej i członkiem zarządu chorągwi mazowieckiej ZHP. Był także żeglarzem w Yacht Klubie Polskim. Dwukrotnie pełnił funkcję prezesa Ogólnopolskiego Związku Akademickich Kół Naukowych oraz Naczelnego Komitetu Akademickiego. Należał do korporacji akademickiej „Aquilonia” i związany był z ruchem narodowym, będąc członkiem Młodzieży Wszechpolskiej oraz Obozu Wielkiej Polski.
Od 1928 roku, aż do wybuchu II wojny światowej, używał pseudonimu „Andrzej Burski” i redagował w „Kurierze Warszawskim” rubrykę „Kronika akademicka”. Publikował także w „Akademiku Polskim” oraz „Głosie Akademickim”. Był członkiem redakcji „ABC” oraz zarządu Związku Dziennikarzy RP. Od 1929 roku pełnił funkcję sekretarza Towarzystwa Ubezpieczeniowego Prudential.
Heinrich był członkiem Ogniska Głównego, które działało w ramach tajnej Straży Narodowej, koordynującej działania endecji. Opowiadał się za narodowo-radykalnymi działaniami politycznymi, angażując się w Komitet Organizacyjny ONR. Z uwagi na obowiązki zawodowe nie podpisał deklaracji programowej nowego ugrupowania. Gdy zagrożono mu umieszczeniem w Berezie, ukrywał się u Stanisławy Tesche, która współredagowała „Kronikę akademicką”. Od 1937 roku opowiadał się za współpracą z sanacją, uczestnicząc w komersie Korporacji „Arkonia” oraz spotkaniach z marszałkiem Edwardem Rydzem-Śmigłym. W 1939 roku reprezentował ONR w komitecie pożyczki ogólnonarodowej na rozwój lotnictwa, obok Rydza-Śmigłego, Eugeniusza Kwiatkowskiego oraz Augusta Hlonda.
W czasie oblężenia Warszawy we wrześniu 1939 roku odniósł rany, które wymagały długotrwałej rehabilitacji. Po powrocie do zdrowia, na początku działalności podziemnej w czasie niemieckiej okupacji, został 11 stycznia 1941 roku aresztowany przez Gestapo wraz z bratem. Początkowo przetrzymywany był na Pawiaku, a następnie 30 marca 1941 roku przewieziony do niemieckiego obozu zagłady KL Auschwitz (numer obozowy 10003), gdzie zmarł z wycieńczenia.
Przypisy
Bibliografia
- Arkadiusz Meller, Patryk Tomaszewski: ŻYCIE I ŚMIERĆ DLA NARODU! Antologia myśli narodowo-radykalnej z lat trzydziestych XX wieku. Warszawa: Prohibitia, 2011. ISBN 978-83-61344-20-9. Brak numerów stron w książce
- Heinrich Aleksander Ernest, Polski Słownik Biograficzny, t. 9: 1960–1961, s. 347
