Aleksander Jan Habiniak, znany również jako „Wysoki”, „Kmicic” oraz „Kuźma” (urodzony 19 lipca 1897 w Bartkowicach, zmarł w sierpniu 1940 w Brześciu nad Bugiem) – major piechoty Wojska Polskiego, pełnił funkcję komendanta Okręgu Polesie ZWZ.
Życiorys
Urodził się 19 lipca 1897 roku w Bartkowicach, w ówczesnym powiecie noworadomskim guberni piotrkowskiej, w rodzinie Władysława i Pauli z Widuchów. Od 1913 roku był członkiem Strzelca, a od sierpnia 1914 roku wstąpił do Legionów Polskich. W 1915 roku zaangażował się w działalność Polskiej Organizacji Wojskowej. Od listopada 1918 roku był żołnierzem Wojska Polskiego, a 31 stycznia 1920 roku awansował na podporucznika. Brał udział w wojnie z bolszewikami.
W 1923 roku był przydzielony z 5 pułku strzelców podhalańskich w Przemyślu do Powiatowej Komendy Uzupełnień w Wieluniu, gdzie pełnił funkcję oficera instrukcyjnego. W grudniu 1924 roku został przeniesiony z 5 psp do 25 pułku piechoty w Piotrkowie, a następnie przydzielony do PKU Piotrków w charakterze oficera instrukcyjnego. W marcu 1926 roku, w związku z likwidacją tej posady, został przydzielony do 25 pp. W latach 1927–1928 służył w 77 pułku piechoty w Lidzie, a następnie przeniósł się do 28 pułku piechoty w Łodzi, gdzie pełnił funkcję komendanta obwodowego Przysposobienia Wojskowego na miasto Łódź. 2 grudnia 1930 roku awansował na kapitana z datą senioralną 1 stycznia 1931 roku, zajmując 149. lokatę w korpusie oficerów piechoty. W 1933 roku został przeniesiony do 36 pułku piechoty w Warszawie, gdzie pełnił funkcję komendanta obwodowego PW oraz był komendantem Związku Strzeleckiego w województwie warszawskim. W marcu 1939 roku pracował w Akademii Wychowania Fizycznego Józefa Piłsudskiego w Warszawie jako kierownik PW.
Wziął udział w kampanii wrześniowej 1939 roku jako dowódca batalionu zapasowego 86 pułku piechoty w Ośrodku Zapasowym 19 Dywizji Piechoty w Lidzie, walcząc przeciwko agresji ZSRR na Kresach Wschodnich. Od jesieni 1939 roku był jednym z organizatorów sieci konspiracyjnej Organizacji Orła Białego oraz wiceprzewodniczącym OOB na terenie Warszawy. Pod koniec 1939 roku został włączony z OOB do SZP, a następnie do ZWZ. W 1940 roku awansował na stopień majora i pełnił funkcję komendanta Okręgu ZWZ Polesie od marca do sierpnia 1940 roku. W sierpniu 1940 roku prawdopodobnie został zdekonspirowany przez agentów NKWD. Podczas próby aresztowania stawiał opór, w wyniku czego zginął.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Niepodległości – 23 grudnia 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”
- Krzyż Walecznych – 1922 za działalność w POW
- Srebrny Krzyż Zasługi – 16 marca 1933 „za zasługi na polu przysposobienia wojskowego”
Przypisy
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Armia Krajowa – szkice z dziejów Sił Zbrojnych Polskiego Państwa Podziemnego, pod redakcją Krzysztofa Komorowskiego, Warszawa 1999, s. 412.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
