Aleksander Graff

Aleksander Graff (ur. 1887, zm. 1 kwietnia 1919 w Brzeźnie) to polski prawnik, ekonomista, oraz działacz niepodległościowy i społeczny, który był jednym ze współtwórców Związku Patriotycznego.

Życiorys

Aleksander Graff był członkiem OMN Szkół Średnich, a następnie OMN Szkół Wyższych w Kijowie, gdzie ukończył studia z zakresu prawa i ekonomii. W 1907 roku współorganizował Narodowy Związek Chłopski, który powstał w wyniku oddzielenia sekcji wiejskiej od Ligi Narodowej. Należał do „Zetu”, gdzie od 1914 roku zasiadał w Komitecie Centralnym, razem z Kazimierzem Wyszyńskim i Stanisławem Janikowskim. Na początku I wojny światowej przybył do Warszawy, angażując się w działalność polityczną. Razem z bratem Stanisławem przeszedł przez Wolną Szkołę Wojskową. Działał także w Konfederacji Stronnictw Niepodległościowych i był współorganizatorem Polskiego Stronnictwa Ludowego „Wyzwolenie”. Reprezentował OMN w Centralnym Komitecie Narodowym w Warszawie (od lipca 1916 do maja 1917) oraz w Radzie Narodowej, która powstała po podpisaniu aktu 5 listopada 1916 roku, będąc jej współzałożycielem i członkiem. Należał do tzw. obozu Piłsudskiego i przewodził konferencji braterskiej „Zetu” okręgów warszawskiego i lubelskiego w Lublinie.

W 1918 roku, razem z grupą starszych członków OMN, stworzył Związek Młodej Polski. Latem tego samego roku był częścią 12-osobowej grupy członków „Zetu”, która zainicjowała powstanie Związku Patriotycznego. Został jednym z pierwszych członków Centralizacji tego związku.

W 1919 roku, ratując miejscową ludność w Brzeźnie przed epidemią tyfusu, sam zachorował na tę chorobę i tam zmarł.

Ordery i odznaczenia

W 1931 roku Aleksander Graff został pośmiertnie uhonorowany Krzyżem Niepodległości.

Życie rodzinne

Aleksander Graff miał brata Stanisława, który urodził się w 1893 roku w Babinie na Ukrainie. Podobnie jak jego brat, Stanisław był członkiem OMNSŚ, a później OMNSW w Kijowie. W 1915 roku przybył do Królestwa, gdzie również działał w OMN. Latem 1915 roku pracował jako student medycyny w szpitalu dla chorych zakaźnie. Sam chorował na tyfus, ale po wyzdrowieniu kontynuował działalność w OMN i POW. Zmarł na chorobę płuc 15 grudnia 1917 roku w Otwocku, a w 1931 roku również otrzymał (pośmiertnie) Krzyż Niepodległości.