Aleksander Garlicki

Aleksander Jacek Garlicki

Aleksander Jacek Garlicki (urodzony 15 września 1934 w Krakowie) to polski geolog, ekspert w dziedzinie geologii złóż surowców chemicznych, w szczególności złóż soli, oraz geologii górniczej.

Wykształcenie

Maturę uzyskał w 1951 roku w Liceum Ogólnokształcącym im. T. Kościuszki w Krakowie. W tym samym roku został przyjęty na Wydział Geologiczno-Poszukiwawczy Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, gdzie w 1956 roku ukończył studia, zdobywając tytuł magistra inżyniera geologa w specjalności „geologia i poszukiwanie złóż soli”.

Praca w (Państwowym) Instytucie Geologicznym

Po ukończeniu studiów rozpoczął pracę w Instytucie Geologicznym w Warszawie, w Zakładzie Złóż Soli i Surowców Chemicznych, gdzie pracował do końca stycznia 1962 roku, pełniąc kolejno funkcję asystenta i starszego asystenta. W lutym 1962 roku przeniesiono go do Oddziału Karpackiego Instytutu Geologicznego w Krakowie, gdzie do maja 1971 roku był zatrudniony jako starszy asystent, adiunkt oraz Kierownik Samodzielnej Pracowni Złóż Soli. W czerwcu 1971 roku objął stanowisko samodzielnego pracownika naukowo-badawczego, a w kwietniu 1973 roku został docentem w Instytucie Geologicznym.

W latach 1959–1966 współpracował z Przemysłem Solnym, pracując w niepełnym wymiarze godzin jako geolog w Kopalni Soli w Bochni do 1962 roku, a następnie jako geolog dokumentator w Przedsiębiorstwie Specjalistycznym Górnictwa Surowców Chemicznych „Hydrokop” w Krakowie do 1966 roku.

W 1964 roku, po zrealizowaniu pod kierunkiem prof. Józefa Poborskiego pracy pt. Autochtoniczna seria solna w miocenie Podkarpacia na odcinku pomiędzy Skawiną a Tarnowem, uzyskał stopień doktora nauk technicznych na Wydziale Geologiczno-Poszukiwawczym AGH w Krakowie. W lipcu 1969 roku otrzymał nagrodę II stopnia im. K. Bohdanowicza za tę pracę, opublikowaną w 1968 roku w Biuletynie Instytutu Geologicznego nr 215. W 1970 roku wyróżniono go „Odznaką Instytutu Geologicznego CUG”.

W 1972 roku otrzymał Stypendium Departamentu Stanu USA, co pozwoliło mu na pobyt od września 1972 do czerwca 1973 roku w Colorado School of Mines jako „wizytujący” profesor.

Praca na Akademii Górniczo-Hutniczej

W październiku 1973 roku został przeniesiony do pracy na stanowisku docenta w Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, gdzie w Instytucie Geologii Regionalnej i Złóż Węgli (później w Instytucie Geologii i Surowców Mineralnych) objął kierownictwo Zakładu Geologii Regionalnej. Od października 1974 roku pełnił także funkcję zastępcy Dyrektora Instytutu do września 1979 roku.

W maju 1977 roku, na podstawie pracy Sedymentacja soli mioceńskich w Polsce, uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk technicznych w zakresie geologii złóż na Wydziale Geologiczno-Poszukiwawczym AGH.

W 1980 roku przez dwa miesiące pracował z grupą polskich specjalistów w Iraku, a przez trzy tygodnie przebywał w Egipcie na zaproszenie Ministerstwa Szkolnictwa Wyższego, prowadząc wykłady na kilku uniwersytetach egipskich.

W 1981 roku Rada Wydziału Geologiczno-Poszukiwawczego AGH powołała go na stanowisko Dziekana na lata 1981-1984. W lutym 1985 roku otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1993 roku został profesorem zwyczajnym. W latach 1987–1990 był Kierownikiem Studium Doktoranckiego AGH w zakresie geologii i geofizyki. Od 1990 do 1993 pełnił funkcję Pierwszego Zastępcy Rektora AGH oraz Prorektora ds. Nauczania. W latach 1992–2001 był Kierownikiem Technicznego Uniwersytetu Otwartego na AGH, a od 1994 roku kierował nowo utworzonym Zakładem Złóż Rud i Soli AGH do września 2001 roku.

Na koniec 2002 roku przeszedł na emeryturę.

Inne prace zawodowe i społeczne

Oprócz swoich podstawowych obowiązków, Garlicki pełnił wiele innych ról w sferze naukowej, zawodowej i społecznej:

• Uczestniczył w pracach Polskiej Akademii Nauk. Od 1974 roku był członkiem Komisji Nauk Geologicznych PAN w Krakowie, a w latach 1987–1989 był zastępcą Przewodniczącego Komitetu Nauk Geologicznych PAN (Wydział VII).
• W latach 1976–1986 pełnił rolę Przewodniczącego Rady Konserwatorsko-Górniczej przy Kopalni Soli w Wieliczce, a w latach 1983-1990 był członkiem Zespołu do spraw zabezpieczenia pod względem górniczym Kopalni Soli w Wieliczce oraz Przewodniczącym Rady Konserwatorsko-Górniczej przy Muzeum Żup Krakowskich w Wieliczce w latach 1986-1990.
• W 1991 roku Minister Kultury powołał go na członka Rady Muzealnej przy Muzeum Żup Krakowskich, a od 1998 roku pełnił funkcję przewodniczącego tej Rady oraz członka Komitetu Redakcyjnego „Studiów i Materiałów do Dziejów Żup Solnych w Polsce”.
• Od 1977 roku był członkiem Rady Techniczno-Ekonomicznej Zjednoczenia Kopalnictwa Surowców Chemicznych w Krakowie, a w latach 1986-1990 pełnił funkcję naukowego konsultanta i członka Rady Naukowej Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Górnictwa Surowców Chemicznych CHEMKOP w Krakowie.
• Trzykrotnie został wybrany do Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej: od 1994 do końca 2002 roku.

Dorobek naukowy i pedagogiczny

Aleksander Garlicki jest autorem lub współautorem ponad 100 prac opublikowanych w krajowych i zagranicznych czasopismach. Ponadto, napisał lub współtworzył ponad 250 prac niepublikowanych, w tym 5 dokumentacji geologicznych dotyczących złóż soli w Polsce. Jego prace przyczyniły się do odkrycia dwóch nowych złóż soli kamiennej w Polsce: złoża soli kamiennej Łężkowice-Siedlec oraz złoża soli kamiennej Moszczenica-Łapczyca. Był promotorem 78 prac magisterskich oraz 8 prac doktorskich, w tym: 1981 – Ashraf M. A. A. Wali (Egipt), 1982 – Jan Niemczyk, 1984 – Piotr Rzepecki, 1988 – Wiesław Bujakowski, 1993 – Krzysztof Bukowski, 1999 – Tomasz Toboła, 2004 – Andrzej Markiewicz, 2008 – Katarzyna Cyran.

Odznaczenia

• Złoty Krzyż Zasługi (1978),
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1988),
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2001),
• Złota Odznaka Za pracę społeczną dla miasta Krakowa (1976),
• Odznaka Za zasługi dla województwa tarnowskiego (1983),
• Złota Odznaka „Zasłużony dla polskiej geologii” (1984),
• Medal 70-lecia Państwowego Instytutu Geologicznego (1989),
• Medal Komisji Edukacji Narodowej (1990),
• Odznaka SITG Za pracę społeczną i zawodową dla górnictwa ziemi krakowskiej (1992),
• Odznaka Za zasługi dla Kopalni Soli Wieliczka (1993),
• Odznaka Zasłużony dla Kopalni Soli Kłodawa (1999).
• Dyplom Generalnego Dyrektora Górniczego I Stopnia (1996).

Wybrane publikacje

• Garlicki A., 1960, Złoże soli kamiennej Łężkowice-Siedlec w zatoce gdowskiej. Przegl. Geol., t. 8. nr 1, 43-45. Warszawa.
• Garlicki A., 1964, Autochtoniczna seria solna w miocenie Podkarpacia na zachód od Wieliczki. Kwart. Geol., t. 8, nr 4, p. 841-853. Warszawa.
• Garlicki A., 1968, Autochtoniczna seria solna w miocenie Podkarpacia między Skawiną a Tarnowem. Z bad. geol. w Karpatach, t. 12. Biul. IG nr 215, p. 5-78. Warszawa.
• Garlicki A., 1970, Złoże soli kamiennej Moszczenica – Łapczyca na zachód od Bochni. Kwart. Geol., t. 14, nr 2, p. 350-360. Warszawa.
• Garlicki A., 1971, Złoże soli kamiennej w Łężkowicach nad Rabą. Kwart. Geol., t. 15, nr 4, p. 930-946. Warszawa.
• Garlicki A., 1973, Wyniki badań miocenu solonośnego na południe od Przemyśla. Kwart. Geol., t. 17, nr 1, p. 92-105. Warszawa.
• Garlicki A., 1974, Miocene Salt Deposits in Poland. Fourth Symposium on Salt, Vol. 1, p. 129-134. Northern Ohio Geological Society. Cleveland.
• Garlicki A., 1979, Sedymentacja soli mioceńskich w Polsce. Prace Geol. PAN, Oddz. w Krakowie, nr 119, 67 pp.
• Alexandrowicz S. W., Garlicki A., Rutkowski J., 1982, Podstawowe jednostki litostratygraficzne miocenu zapadliska przedkarpackiego. Kwart. Geol., t. 26, nr 2, p. 470-471. Warszawa.
• Garlicki A., Szybist A., 1986, Salinarne osady polskiego cechsztynu z solami potasowo-magnezowymi. Gospod. Sur. Min., Kwart. PAN, t. 2, zesz. 3-4, p. 389-404. Kraków.
• Garlicki A., 1991, On Some Root Structures of Zechstein Salt Deposits in Poland. Proceedings of International Zechstein Symposium Hannover-Kassel 1987. Zbl. Geol. Paläont. Teil I, H. 4, p. 1211-1222.
• Garlicki A., 1993, Solution mining of Miocene salts in Poland and its environmental impact. Proceedings VII. Intern. Symposium on Salt, Kyoto. Vol. I, p. 419-424. Elsevier Publishers B.V., Amsterdam.
• Garlicki A., Wilk Z., 1993, Geologiczne i hydrogeologiczne tło awarii wodnej na poziomie IV Kopalni Soli Wieliczka. Przegl. geol., 41, nr 3, p. 183-192, Warszawa.
• Garlicki A., Szybist A., 1995, Ogólne założenia dla zabezpieczenia Kopalni Soli Wieliczka oraz nowy obraz geologiczny złoża wielickiego. Pol. Stow. Górnictwa Solnego – Likwidacja zagrożenia wodnego dla zabezpieczenia Kopalni Soli Wieliczka, p.15-30. (Mat. z III. Spotkania Stow., Wieliczka 18-19.09.1995).
• Banaszak A., Garlicki A., Markiewicz A., 2007, Budowa geologiczna złoża najstarszej soli kamiennej Kazimierzów w OG Sieroszowice I (kopalnia Polkowice-Sieroszowice). Gosp. Sur. Min., Kwart. PAN, vol.23, zesz. specj.1, p.9-20. Kraków.

Bibliografia

Strona AGH. econgeol.agh.edu.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-03-07)]. Ostatni dostęp: 29 lut 2008

Garlicki A., 2005, Wykłady w Colorado School of Mines, 493-494. W: Śliżewski W., Salski W., Werner Z., (red.), Polscy geolodzy na pięciu kontynentach. Państwowy Instytut Geologiczny, Warszawa.

Linki zewnętrzne

Prof. zw. dr hab. in Aleksander Jacek Garlicki, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2010-05-12].