Aleksander Gardawski
Aleksander Gardawski (urodzony 5 marca 1917 roku w Dobrej, zmarły 4 kwietnia 1974 roku w Lublinie) był polskim archeologiem, profesorem oraz wykładowcą na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie.
Życiorys
Był synem Władysława. Po zakończeniu II wojny światowej podjął pracę w Wojewódzkim Urzędzie Informacji i Propagandy w Łodzi. W 1948 roku ukończył studia na Uniwersytecie Łódzkim pod kierunkiem profesora Konrada Jażdżewskiego, zdobywając tytuł magistra filozofii w zakresie prehistorii na podstawie pracy zatytułowanej „Niektóre zagadnienia kultury trzcinieckiej w świetle wykopalisk w Łubnej w Sieradzkiem”. W trakcie studiów pracował jako młodszy asystent w Zakładzie Prehistorii UŁ (1945−1948) oraz jako asystent w Miejskim Muzeum Prehistorycznym w Łodzi (1946−1949). W latach 1949-1950 prowadził wykłady w Państwowej Wyższej Szkole Pedagogicznej w Łodzi.
W listopadzie 1949 roku rozpoczął pracę w Państwowym Muzeum Archeologicznym w Warszawie, gdzie na stanowisku adiunkta, a od 1955 roku kustosza, kierował Działem Epoki Brązu aż do 1958 roku. W 1957 roku uzyskał stopień naukowy kandydata nauk historycznych w Instytucie Historii Kultury Materialnej Polskiej Akademii Nauk na podstawie pracy „Plemiona kultury trzcinieckiej w Polsce”, a rok później otrzymał tytuł docenta. Od 1958 roku był pracownikiem UMCS w Lublinie. W 1959 roku objął kierownictwo Zakładu Archeologii Polski i Powszechnej na Wydziale Humanistycznym UMCS, równocześnie prowadząc pracownię archeologiczną Zakładu Neolitu i Początków Epoki Brązu IHKM PAN do 1965 roku. W 1967 roku został uhonorowany tytułem profesora nadzwyczajnego nauk humanistycznych, a w 1973 roku tytułem profesora zwyczajnego. W 1970 roku objął kierownictwo Zakładu Historii Starożytnej i Archeologii w Instytucie Historii.
Był członkiem Rady Stałej Międzynarodowej Unii Archeologii Słowiańskiej oraz Rady Naukowej Instytutu Historii Kultury Materialnej PAN.
Jego badania koncentrowały się na problematyce etnogenezy Słowian oraz ich kultury we wczesnym średniowieczu. Specjalizował się w zagadnieniach związanych z kulturą trzciniecką. Prowadził badania archeologiczne w miejscowościach Łubna i Mierzanowice.
Był współautorem publikacji „Polska starożytna i wczesnośredniowieczna”, napisanej wspólnie z Jerzym Gąssowskim w 1961 roku.
Odszedł na wieczny spoczynek w części komunalnej cmentarza przy ul. Lipowej w Lublinie (sektor P3KF-8-4).
Ordery i odznaczenia
- Srebrny Krzyż Zasługi (11 lipca 1955)
- Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego (1962)
- Medal PTAiN Zasłużonego dla Archeologii Polskiej (1970)
Nagrody
- nagroda II stopnia Ministra Szkolnictwa Wyższego (1966)
- nagroda Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Lublinie (1966, 1968)
Przypisy
Bibliografia
Kurnatowska Z., Prof. dr Aleksander Gardawski (5 III 1917 – 4 IV 1974), „Slavia Antiqua”, 21 (1974), s. 291.
