Aleksander Fedorowicz (duchowny)

Aleksander Fedorowicz (16 czerwca 1914 – 15 lipca 1965) był polskim duchownym katolickim, duszpasterzem oraz rekolekcjonistą.

Życiorys

Pochodził z rodziny ziemiańskiej i był ósmym z dziewięciorga dzieci, a jego starszym bratem był Tadeusz, który również został księdzem. W 1933 roku ukończył IV Państwowe Gimnazjum im. Jana Długosza we Lwowie. Następnie rozpoczął studia na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie (1933–1935). Z powodu ciężkiej choroby (gruźlicy) musiał przerwać edukację, jednak powrócił do nauki, tym razem w lwowskim Seminarium Duchownym. Po wybuchu II wojny światowej, zmuszony do przerwania oficjalnych studiów seminaryjnych, kontynuował naukę prywatnie pod opieką Kazimierza Kowalskiego, który był przedwojennym rektorem seminarium w Poznaniu (później biskupem chełmińskim). 19 listopada 1942 roku przyjął święcenia kapłańskie z rąk arcybiskupa lwowskiego Bolesława Twardowskiego. Ze względu na stan zdrowia Fedorowicza jego rodzina zobowiązała się do jego utrzymania, jeśli okaże się niezdolny do pracy duszpasterskiej.

W swojej karierze pracował m.in. jako wikariusz w Lipinkach koło Gorlic oraz w kaplicy cmentarnej w Tywoni w parafii Jarosław. Jego praca duszpasterska była przerywana licznymi kuracjami przeciwgruźliczymi, które ostatecznie przyniosły pozytywne rezultaty. W latach 1945–1952 pełnił funkcję kapelana i wychowawcy dla niewidomej młodzieży w Laskach pod Warszawą. W 1951 roku został pierwszym proboszczem nowo erygowanej parafii w Izabelinie, utworzonej przez prymasa Wyszyńskiego, gdzie pozostał do końca swojego życia.

W ciągu roku zdołał zorganizować budowę kościoła parafialnego. Był aktywnym proboszczem, organizującym życie społeczne i religijne, oraz inicjatorem ruchu trzeźwości oraz pielgrzymek do Częstochowy. Otrzymał zgodę kardynała Wyszyńskiego na odprawianie liturgii częściowo w języku polskim oraz na celebrowanie mszy twarzą do wiernych. Parafia w Izabelinie, obok opactwa w Tyńcu, stała się pierwszym miejscem w Polsce, gdzie msze odprawiano w ten sposób przed reformą Soboru Watykańskiego II. Ksiądz Fedorowicz kontynuował swoją działalność duszpasterską pomimo ujawnienia kolejnej ciężkiej choroby. Zmarł po kilkuletniej walce z nowotworem, a jego śmierć otoczona była opinią świętości. Został pochowany na cmentarzu parafialnym w Izabelinie.

W wyborze prac ks. Fedorowicza, które ukazały się w 1971 roku w opracowaniu Tomasza Bielskiego (Rozważania i myśli), znalazła się część korespondencji z filozofem Stefanem Swieżawskim, umieszczona w tomie Pełny wymiar. Listy przyjaciół (Tarnów 2002, w opracowaniu Andrzeja Dobrowolskiego). Publikacje poświęcone ks. Fedorowiczowi to m.in. Uśmiech księdza Alego – Dzieje parafii świętego Franciszka z Asyżu w Izabelinie (Alina Petrowa Wasilewicz, Warszawa 2001), Aleksander Fedorowicz, po prostu ksiądz (ks. Piotr Pawlukiewicz, Warszawa 2008) oraz tom 7 W nurcie zagadnień posoborowych (Ksiądz Aleksander Fedorowicz w Kościele dzisiejszym, Warszawa 1975, w opracowaniu ks. Bohdana Bejze). Dodatkowo, w kwietniu 2002 roku, zorganizowano panel na VIII Targach Wydawców Katolickich, poświęcony ks. Aleksandrowi Fedorowiczowi jako wzorowi proboszcza na przełomie wieków oraz prekursorowi odnowy liturgicznej w Kościele.