Aleksander Falewicz, noszący herb Pobóg (ur. 30 października 1824, zm. 21 lipca 1882), był polskim inżynierem specjalizującym się w budowie dróg i mostów, działającym na obszarze Rosji.
Życie
Ukończył Instytut Korpusu Inżynierów Komunikacji w Petersburgu w 1843 roku. Jako asystent Stanisława Kierbedzia (1810–1899) brał udział w budowie pierwszej stałej przeprawy przez Newę, znanej jako Most Błagowieszczeński, która łączyła centralną część Petersburga z Wyspą Wasilewską, w latach 1842–1850. W okresie 1865–1870 pełnił funkcję zastępcy kierownika budowy linii kolejowej Moskwa–Kursk, współpracując z pułkownikiem Walerym Semiczewem.
Zakupił majątek Marwa pod Kownem od Stanisława Gawrońskiego, gdzie osiedlił się na emeryturze jako generał major. Po jego śmierci, majątek ten przeszedł w ręce jego córki Heleny i jej męża, jednak po 1920 roku został skonfiskowany przez władze litewskie.
Ostatnie chwile życia spędził w Wilnie, gdzie został pochowany na cmentarzu Bernardyńskim (kwatera II).
Życie prywatne
Był synem ziemianina Jana. Od 1850 roku był mężem Kamilli z Haciskich (1833–1917). Para doczekała się trzech córek: Kamili (1855–1921), która wyszła za Stanisława Żylińskiego (1842–1914), Aleksandry (1859–1911), żony Ksawerego Puzyny (1846–1911), oraz Heleny (1864–1944), która poślubiła Wojciecha Falewicza (1863–1935).
