Aleksander Marian Emmerling
Aleksander Marian Emmerling (Emerling) (ur. 17 lutego 1895 w Szeparowcach–Kniaźdworze, zm. po 1946) był podpułkownikiem łączności Wojska Polskiego.
Życiorys
Urodził się 17 lutego 1895 roku w Szeparowcach-Kniaźdworze, wówczas w powiecie kołomyjskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Aleksandra.
W 1914 roku uzyskał maturę w c.k. Gimnazjum I. z polskim językiem wykładowym w Stanisławowie. W trakcie nauki w gimnazjum był członkiem XXIV Polskiej Drużyny Strzeleckiej w Stanisławowie.
W dniu 6 sierpnia 1914 roku wstąpił do oddziałów strzeleckich, a do 10 października 1914 roku służył w 1 pułku piechoty Legionów Polskich jako starszy szeregowiec. Do 28 listopada 1914 roku przebywał w Szpitalu Fortecznym nr 4 w Krakowie. Od 28 listopada 1914 do 3 marca 1915 służył w kompanii narciarskiej LP, a następnie od 3 marca do 10 sierpnia 1915 w 6. kompanii II baonu 3 pułku piechoty, a do 29 października 1917 roku w oddziale telefonicznym 2 pułku piechoty. W 1917 roku został wymieniony jako starszy szeregowiec w spisie oficerów, podoficerów i żołnierzy skierowanych na 2. Kurs Wyszkolenia. Od 31 listopada 1917 do 30 października 1918 roku służył w austro-węgierskim Pułku Piechoty Nr 13, a od 11 listopada 1918 do 25 maja 1919 roku był związany z Polską Organizacją Wojskową w Stanisławowie.
6 listopada 1919 roku, jako podoficer byłych Legionów Polskich, został mianowany na podporucznika w służbie łączności z datą 1 grudnia 1919 i przydzielony do Inspektoratu Służby Łączności. 1 czerwca 1921 roku służył w Małopolskiej Inspekcji Etapowej, a jego jednostką macierzystą był I Batalion Zapasowy Telegraficzny. Następnie został przeniesiony do 2 pułku łączności w Jarosławiu. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika z datą starszeństwa od 1 czerwca 1919 i 38. lokatą w korpusie oficerów łączności. 1 grudnia 1924 roku prezydent RP nadał mu stopień kapitana z datą 15 sierpnia 1924 i 9. lokatą w korpusie oficerów łączności. Później przeniesiono go do 1 pułku łączności w Zegrzu. W lipcu 1929 roku został przeniesiony do 4 Dywizji Piechoty w Toruniu na stanowisko szefa łączności. Z dniem 7 stycznia 1930 roku został przydzielony na pięciomiesięczny kurs dla oficerów sztabowych łączności przy Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Awansował na majora ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 3. lokatą w korpusie oficerów łączności. W 1938 roku jego stanowisko zostało zmienione na dowódcę łączności. 28 sierpnia 1939 roku zdał obowiązki dowódcy łączności 4 DP i objął zadania dowódcy łączności Grupy Operacyjnej „Wschód”. 22 września 1939 roku w bitwie pod Łomiankami został wzięty do niemieckiej niewoli. Przebywał w Oflagu VII A Murnau. W 1946 roku, jako podpułkownik łączności, pozostawał w rezerwie oficerów 2 Korpusu Polskiego.
Ordery i odznaczenia
Krzyż Niepodległości – 2 sierpnia 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”
Krzyż Walecznych dwukrotnie (po raz pierwszy za służbę w POW w byłym zaborze austriackim i w czasie okupacji austro-węgierskiej)
Złoty Krzyż Zasługi – 1938 „za zasługi na polu pracy społecznej”
Srebrny Krzyż Zasługi – 19 marca 1936 „za zasługi w służbie wojskowej”
Zobacz też
Członkowie Polskiej Organizacji Wojskowej odznaczeni Krzyżem Walecznych
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Sprawozdanie Dyrekcji C.K. Gimnazjum I. z polskim językiem wykładowym w Stanisławowie za rok szkolny 1913/14. Stanisławów: Nakładem Funduszu Naukowego, 1914.
Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
Zygmunt Chamski: Studjum łączności w kampanii polskiej 1939 roku. [w:] B.I.9c cz. 1 odpis [on-line]. Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, październik 1941. [dostęp 2022-06-13].
Aleksander Emmerling: Relacja dcy łączności Grupy Operacyjnej „Wschód” (gen. bryg. Bołtucia) z Armii Pomorskiej. [w:] B.I.30a [on-line]. Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie. [dostęp 2022-06-25].
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon, 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
Linki zewnętrzne
Żołnierze Niepodległości: Emerling (Emmerlin, Emmerling) Aleksander Marian. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2022-06-27].
Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2022-06-27].
