Aleksander Eliasz (rum. Alexandru Iliaș) był hospodarem Wołoszczyzny w latach 1616–1618 oraz 1627–1629, nosząc tytuł Aleksandra IV, a także hospodarem Mołdawii w okresie 1620–1621 i 1631–1633, jako Aleksander VII. Należał do dynastii Muszatowiczów.
Biografia
Najprawdopodobniej był wnukiem hospodara mołdawskiego Aleksandra IV Lăpușneanu, a jego ojcem był Eliasz, syn tego hospodara. W 1616 roku, po długiej przerwie w rządach przedstawicieli rodu Muszatowiczów, otrzymał tytuł hospodara Wołoszczyzny. Jego panowanie zakończyło się w 1618 roku, gdy został obalony przez opozycję bojarską. Choć ta opozycja została stłumiona przez Imperium Osmańskie, tron wołoski został przekazany Gabrielowi Mohyle, który cieszył się poparciem Polski. W 1620 roku, po śmierci Kacpra Grazziani, który współpracował z Polską, Aleksander został mianowany hospodarem Mołdawii przez Portę. Jednakże wkrótce, w 1621 roku, w czasie bitwy pod Chocimiem, został usunięty z władzy. Powrócił na tron wołoski w 1627 roku na okres dwóch lat, a następnie w latach 1631–1633 ponownie pełnił funkcję hospodara Mołdawii. Jego rządy, oparte na pro tureckiej polityce, charakteryzowały się brakiem współpracy z lokalnymi bojarami, na rzecz Greków sprowadzanych ze Stambułu. Obawa przed rosnącymi wpływami bojarów doprowadziła do spisku, w wyniku którego Aleksander Eliasz został obalony; bojarzy wezwali na jego miejsce Mirona Barnowskiego-Mohyłę z Polski.
Synami Aleksandra Eliasza byli hospodar mołdawski Eliasz III Aleksander oraz hospodar wołoski Radu XI Eliasz.
Bibliografia
J. Demel, Historia Rumunii, Wrocław 1970.
