Aleksander Bolesław Dziurowicz
Aleksander Bolesław Dziurowicz (ur. 24 września 1930 w Sosnowcu, zm. 25 listopada 1992 tamże) to były polski piłkarz, który grał na pozycji bramkarza w Zagłębiu Sosnowiec, a także trener. Wicemistrz Polski w 1955 roku oraz zdobywca Pucharu Polski w 1962 roku.
Kariera piłkarska
Swoją karierę piłkarską rozpoczął w zespole Czarnych, gdzie już w wieku 15 lat występował w drużynie seniorów. Po fuzji Czarnych i RKU Sosnowiec w 1948 roku, bronił bramki Metalu Sosnowiec, a po zmianie nazwy na Stal (wraz z Janem Powązką). W 1949 roku awansował do II ligi. W latach 1951–1952 służył w wojsku jako zawodnik klubu OWKS Kraków, z którym w 1951 roku awansował do I ligi. Zadebiutował w I lidze 28 września 1952 roku w meczu ŁKS Łódź – Wawel Kraków (1:0), zmieniając Leona Hajduka w 75. minucie.
Po zakończeniu służby wojskowej wrócił do Sosnowca i w 1954 roku awansował z zespołem do I ligi. W barwach Zagłębia Dziurowicz rozegrał 118 spotkań, kończąc karierę sportową w 1963 roku.
Jego rekord 627 minut bez straty bramki został pobity dopiero 15 lat później przez bramkarza Legii Warszawa, Władysława Grotyńskiego. Do historii przeszedł również niezwykły występ Dziurowicza w meczu przeciwko Gwardii (Polonii) Bydgoszcz, kiedy doznał poważnej kontuzji i został przewieziony do szpitala. Pomocnik Pocwa I zajął miejsce bramkarza, jednak Dziurowicz wrócił do gry w 64. minucie, przywieziony karetką na sygnale.
W sezonie 1957, 30 marca w meczu Stal Sosnowiec – Budowlani Opole zdobył bramkę z rzutu karnego, stając się jedynym bramkarzem w historii sosnowieckiego klubu, który strzelił gola w I lidze.
Był znany jako „Lolek” przez kibiców, a koledzy z drużyny nazywali go „Paj”. Zmarł i został pochowany na sosnowieckim cmentarzu przy Alei Mireckiego.
Europejskie puchary
Dzięki sukcesom Zagłębia, Dziurowicz miał okazję grać w rozgrywkach Pucharu Zdobywców Pucharów. Jego debiut, który był jednocześnie jedynym występem w tych rozgrywkach, odbył się w meczu przeciwko węgierskiemu Ujpestowi Dozsa Budapeszt, który zakończył się wysoką porażką sosnowiczan.
Statystyki piłkarskie
W I lidze zagrał 119 meczów, zdobywając 1 bramkę jako zawodnik dwóch klubów:
- OWKS Kraków – 4 mecze,
- Stal, późniejsze Zagłębie Sosnowiec – 115 meczów i 1 bramka.
Kariera reprezentacyjna
Mimo licznych osiągnięć sportowych, Aleksander Dziurowicz nigdy nie zagrał w reprezentacji Polski A. Wystąpił jedynie w jednym oficjalnym meczu reprezentacji Polski B.
Kariera trenerska
W 1959 roku, jeszcze jako aktywny zawodnik, został trenerem Górnika Sosnowiec, gdzie pracował aż do lat 70., kiedy to klub został połączony z Zagłębiem. Po tym wydarzeniu Dziurowicz został trenerem młodzieży w Zagłębiu oraz kierownikiem Stadionu Ludowego. Na początku lat 80. przeszedł na emeryturę, a następnie pełnił funkcję trenera w KKS Czarni (sekcji męskiej i kobiecej) oraz Warty Zawiercie.
Sukcesy
- wicemistrzostwo Polski 1955 ze Stalą Sosnowiec,
- brązowy medal mistrzostw Polski 1963 z Zagłębiem Sosnowiec,
- Puchar Polski 1962 z Zagłębiem Sosnowiec,
- awans do I ligi 1951 z OWKS Kraków oraz 1954, 1959 ze Stalą Sosnowiec.
Życie prywatne
Żoną Dziurowicza była Mirosława Dziurowicz, siostra Romy Krajewskiej, małżonki Ryszarda Krajewskiego.
Uwagi
== Przypisy ==
== Bibliografia ==
Andrzej Gowarzewski: Mistrzostwa Polski. Ludzie (1945–1962). 100 lat prawdziwej historii (3), Wydawnictwo GiA, Katowice 2017
Jacek Skuta – Zagłębie Sosnowiec. Historia piłki nożnej. Wiara, która przetrwała – Zagłębie SA, Sosnowiec 2018
