Aleksander Dadźbóg Sapieha herbu Lis (urodzony w 1585 roku, zmarły w styczniu 1635 roku) – pełnił funkcję kasztelana witebskiego od 1613 roku, był podkomorzym witebskim od 1606 roku oraz starostą orszańskim, propojskim i czeczerskim od 1611 roku. Dodatkowo był rotmistrzem królewskim.
Życiorys
Był wnukiem Iwana, synem Hrehorego, podkomorzego orszańskiego (zmarłego w 1600 roku) oraz Zofii Strawińskiej (zmarłej w 1611 roku). Ponadto był bratankiem Lwa i Andrzeja, a także bratem Krzysztofa Stefana. Oboje jego rodzice wyznawali kalwinizm. Po ich śmierci trafił pod opiekę stryja Lwa, który postanowił wysłać młodych bratanków na naukę do kolegium jezuickiego, co doprowadziło do ich szybkiej konwersji na katolicyzm.
W latach 1602–1603 kształcił się w Braniewie oraz w Krakowie.
W 1606 roku został mianowany podkomorzym witebskim. W 1607 roku był posłem na sejm. W okresie 1609–1611 uczestniczył w wyprawie smoleńskiej, a w tym czasie otrzymał starostwo orszańskie. Jako poseł na sejm zwyczajny w 1613 roku został wyznaczony na kasztelana witebskiego. W 1614 roku wniósł istotny wkład w obronę oblężonego przez Rosjan Smoleńska. Brał również udział w bitwie pod Chocimiem, gdzie po śmierci Chodkiewicza objął dowództwo nad całym wojskiem litewskim. W 1622 roku został odznaczony starostwami czeczerskim i propojskim.
W latach 1624–1625 podjął studia prawnicze na Uniwersytecie Padewskim, gdzie został wybrany na konsyliarza nacji polskiej.
Uczestniczył w wojnie ze Szwecją, przybywając na czele swoich wojsk do Inflant pod koniec 1627 roku. W 1628 roku wyjechał do Węgier na kuracje zdrowotne razem z Janem Stanisławem Sapiehą. W 1631 roku otrzymał cześnikostwo litewskie, jednak nie przyjął tej godności z powodu pogarszającego się stanu zdrowia.
Zmarł w styczniu 1635 roku.
