Aleksander Choiński (urodzony 5 kwietnia 1892 roku w Łabętniku, zmarł w 1959 roku) – kapitan pilot Wojska Polskiego, odznaczony Orderem Virtuti Militari.
Życiorys
Przyszedł na świat w miejscowości Łabętnik, znajdującej się wówczas w powiecie augustowskim, w guberni suwalskiej, jako syn Wincentego i Marianny z Niewiarowskich. Ukończył Korpus Kadetów w Petersburgu. Po rozpoczęciu I wojny światowej, 6 października 1915 roku, został powołany do armii carskiej. Następnie przeszedł szkolenie w szkole mechaników lotniczych w Gatczynie, a po jego zakończeniu trafił do szkoły pilotów w Petersburgu. Po jej ukończeniu, 12 października 1917 roku, otrzymał przydział do I Polskiego Oddziału Awiacyjnego w ramach I Korpusu Polskiego. Po rozformowaniu Korpusu, udał się do Warszawy.
Jako doświadczony lotnik, 15 stycznia 1919 roku, został przydzielony do 1 eskadry wywiadowczej. Wyróżnił się podczas działań bojowych. 16 maja, razem z por. Stanisławem Gogolińskim, zdołał zlokalizować i skutecznie zaatakować nieprzyjacielską baterię artyleryjską, zmuszając ją do przerwania ognia. 25 czerwca, wracając z rozpoznania, przymusowo lądował na ziemi niczyjej z powodu uszkodzenia silnika, jednak udało mu się naprawić awarię i wrócić na macierzyste lotnisko z informacją o rozmieszczeniu sił wroga. 13 września 1919 roku ponownie lądował awaryjnie w rejonie Kowla z powodu braku paliwa. Pomimo ostrzału ze strony nieprzyjaciela, zdołał uzupełnić paliwo z zapasowego kanistra i dostarczyć meldunek do Chełma dla Sztabu Generalnego WP. W późniejszym czasie wykonywał loty szturmowe przeciwko oddziałom bolszewickiej 1 Armii Konnej.
18 lutego 1920 roku został przeniesiony do 8 eskadry wywiadowczej. Od 15 października 1920 do 18 marca 1921 roku przebywał na szkoleniu w Wielkopolskiej Szkole Podchorążych Piechoty. Po jego zakończeniu powrócił do 8 eskadry. Mianowanie na stopień podporucznika wojsk lotniczych otrzymał 1 lipca 1921 roku. 27 maja 1922 został przeniesiony do 3 eskadry wywiadowczej, a 18 lipca 1923 roku objął jej dowództwo. Następnie pracował w Centralnych Zakładach Lotniczych. 31 sierpnia 1935 roku przeszedł w stan spoczynku.
Zmarł w 1959 roku i został pochowany na cmentarzu komunalnym w Dobrym Mieście.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 1552 – 8 kwietnia 1921
- Krzyż Walecznych
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Polowa Odznaka Pilota nr 53 – 11 listopada 1928
- Krzyż Kawalerski Orderu Gwiazdy Rumunii
- Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa)
- Odznaka Pilota Królestwa S. H. S.
Przypisy
Bibliografia
Choiński Aleksander. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari; sygn. I.482.18-1080 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-10-11].
Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
Marian Romeyko (red.): Ku czci poległych lotników: księga pamiątkowa. Warszawa: Wydawnictwo Komitetu Budowy Pomnika ku czci Poległych Lotników, 1933. OCLC 830230270.
Krzysztof A. Tarkowski: Lotnictwo polskie w wojnie z Rosją Sowiecką: 1919–1920. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1991. ISBN 83-206-0985-2. OCLC 69498511.
Józef Zieliński, Waldemar Wójcik: Lotnicy − Kawalerowie Orderu Wojennego Virtuti Militari. T. 1. Wojna polsko-bolszewicka 1919–1920. Warszawa–Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2005. ISBN 83-7441-243-7.
Mariusz Niestrawski: Polskie wojska lotnicze w okresie walk o granice państwa polskiego (1918–1921). Początki, organizacja, personel i sprzęt. T. I. Oświęcim: Napoleon V, 2017. ISBN 978-83-65746-74-0. OCLC 995372299.
Mariusz Niestrawski: Polskie wojska lotnicze w okresie walk o granice państwa polskiego (1918–1921). Walka i demobilizacja. T. II. Oświęcim: Napoleon V, 2017. ISBN 978-83-65746-74-0. OCLC 995372299.
