Aleksander Bortnowski

Aleksander Bortnowski

Aleksander Bortnowski (urodzony 3 marca 1950 w Lipce Krajeńskiej) to generał brygady Wojska Polskiego w stanie spoczynku, który pełnił rolę szefa sztabu oraz zastępcy dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego.

Życiorys

Aleksander Bortnowski przyszedł na świat 3 marca 1950 roku w Lipce Krajeńskiej. W jego rodowodzie znajduje się generał Władysław Bortnowski, który służył w legionach Piłsudskiego, a podczas września 1939 roku dowodził Armią Pomorze, będąc jednocześnie bratem dziadka Aleksandra. Jego ojciec brał udział w kampanii wrześniowej jako plutonowy, pełniąc funkcję drugiego adiutanta dowódcy Armii Pomorze.

Ukończył Liceum Ogólnokształcące w Złotowie. W 1968 roku podjął studia w Wyższej Szkole Oficerskiej Wojsk Zmechanizowanych, które zakończył w sierpniu 1972 roku. Swoją karierę wojskową rozpoczął jako dowódca plutonu w 42 Pułku Zmechanizowanym w Żarach, w ramach 11 Dywizji Pancernej, a w 1973 roku objął stanowisko dowódcy kompanii w tym samym pułku. W 1974 roku ukończył z wyróżnieniem Wyższy Kurs Doskonalenia Oficerów w Centrum Doskonalenia Oficerów w Rembertowie, po czym został szefem sztabu i zastępcą dowódcy batalionu w 42 Pułku Zmechanizowanym. W 1978 roku rozpoczął studia w Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR, a po ich zakończeniu został zastępcą dowódcy pułku ds. liniowych w 42 Pułku Zmechanizowanym.

W latach 1985–1989 dowodził 13 Pułkiem Zmechanizowanym w Kożuchowie, który w tym czasie trzykrotnie zdobył tytuł przodującego oddziału Wojska Polskiego, uczestnicząc w międzynarodowych ćwiczeniach „Tarcza” i „Przyjaźń” z doskonałymi wynikami. W 1989 roku został szefem sztabu oraz zastępcą dowódcy 11 Dywizji Pancernej w Żaganiu, a w 1991 roku objął stanowisko komendanta 20 Bazy Materiałowo–Technicznej w Nysie. W latach 1992–1993 był dowódcą 11 Dywizji Zmechanizowanej w Żaganiu. W 1994 roku ukończył Podyplomowe Studia Operacyjne–Strategiczne w Akademii Obrony Narodowej i objął dowództwo 11 Dywizji Pancernej w Żaganiu, która realizowała pierwsze zadania w ramach programu „Partnerstwa dla Pokoju”, współpracując z siłami lądowymi Niemiec i Francji.

10 listopada 1994 roku awansował na generała brygady, a akt mianowania odebrał z rąk prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, Lecha Wałęsy. Dowodzona przez niego dywizja została wyróżniona tytułem przodującego związku taktycznego Wojska Polskiego. W 1998 roku został wyznaczony na zastępcę komendanta ds. ogólnych oraz prorektora Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie. W latach 2002–2007 pełnił funkcję szefa sztabu oraz zastępcy dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego, przez cztery miesiące sprawując obowiązki dowódcy tego okręgu. 10 maja 2007 roku przekazał obowiązki szefa sztabu – zastępcy dowódcy ŚOW płk Janowi Pawlikowi w trakcie uroczystości w klubie Śląskiego Okręgu Wojskowego we Wrocławiu. Służbę wojskową zakończył w 2007 roku. Przez wiele lat aktywnie uprawiał sport, odnosząc sukcesy w wieloboju oraz na OSF (najlepszy w ŚOW), a także w piłce ręcznej w WKS Sobieski, karate (MP, ME, MŚ) oraz w piłce siatkowej II ligi w WKS Śląsk Wrocław. W 2014 roku przystąpił do Związku Żołnierzy Wojska Polskiego, zostając członkiem Koła im. 13 Pułku Zmechanizowanego w Kożuchowie oraz prezesem Lubuskiego Zarządu Wojewódzkiego Związku Żołnierzy Wojska Polskiego w Zielonej Górze.

Awanse

• podporucznik – 1972
• porucznik – 1974
• kapitan – 1978
• major – 1983
• podpułkownik – 1987
• pułkownik – 1991
• generał brygady – 1994

Ordery, odznaczenia i wyróżnienia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Złoty Krzyż Zasługi
• Odznaka Skoczka Spadochronowego Wojsk Powietrznodesantowych
• trzykrotny tytuł „Przodujący Oddział” w Siłach Zbrojnych RP
• tytuł „Przodujący Związek Taktyczny” w Siłach Zbrojnych RP
• Odznaka pamiątkowa 11 Dywizji Zmechanizowanej ex officio
• Odznaka pamiątkowa 11 Dywizji Pancernej ex officio
• Medal Za zasługi dla ŚOW
• uhonorowany listem od Dowódcy Wojsk Lądowych

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

Mariusz Jędrzejko, Mariusz Krogulski, Marek Paszkowski: Generałowie i admirałowie III Rzeczypospolitej (1989-2002). Warszawa: Von Borowiecky, 2002. ISBN 83-87689-46-7.