Aleksander Franciszek Bieniecki, znany pod pseudonimem „Łodzia” (urodzony 15 października 1893 w Kaliszu, zmarł przed 16 października 1944) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.
Życiorys
Urodził się w Kaliszu jako syn Franciszka Józefa. Do Wojska Polskiego wstąpił z byłych Korpusów Wschodnich oraz z byłej armii rosyjskiej. 1 czerwca 1921 roku służył w Dowództwie Okręgu Generalnego Warszawa, a jego jednostką macierzystą był 1 Pułk Piechoty Legionów. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany na stopień kapitana, z datą starszeństwa 1 czerwca 1919 oraz pozycją 608 w korpusie oficerów piechoty. Następnie przeniesiono go do 14 Pułku Piechoty we Włocławku, gdzie objął stanowisko kierownika referatu w Oddziale III Sztabu Generalnego. Później pracował w Biurze Ogólno-Organizacyjnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. 23 grudnia 1927 roku został przeniesiony do kadry oficerów piechoty, zachowując dotychczasowe stanowisko. 2 listopada 1928 roku powołano go do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie jako hospitanta na kursie 1928/30. Po ukończeniu kursu i uzyskaniu dyplomu oficera dyplomowanego, 1 listopada 1930 roku został przeniesiony do 2 Pułku Piechoty Legionów w Sandomierzu na stanowisko dowódcy I batalionu, detaszowanego w Staszowie. W październiku 1932 roku przydzielono go do 2 Dywizji Piechoty Legionów w Kielcach na stanowisko szefa sztabu. 17 stycznia 1933 roku awansował na podpułkownika, z datą starszeństwa 1 stycznia 1933 oraz 9. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W czerwcu 1933 roku został przeniesiony do stacjonującego w tym samym garnizonie 4 Pułku Piechoty Legionów jako zastępca dowódcy pułku. 31 maja 1934 roku przeszedł w stan spoczynku.
Na przełomie lat 1942 i 1943 objął funkcję szefa Oddziału II Sztabu Komendy Okręgu Lublin Armii Krajowej.
Pułkownik Bieniecki był żonaty z Jadwigą. Na początku października 1944 roku oboje zostali aresztowani przez funkcjonariuszy NKWD i osadzeni w zamku lubelskim. Z raportu generała Iwana Sierowa do Ławrientija Berii z dnia 16 października 1944 roku wynika, że pułkownik Bieniecki oraz jego żona Jadwiga zostali zastrzeloni bez wyroku sądowego, na rozkaz Stanisława Radkiewicza. Zbrodnia miała prawdopodobnie miejsce w lesie pod Jastkowem.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Walecznych
- Medal Niepodległości (25 stycznia 1933)
- Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1925)
- Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne do Wydziału Prac Przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1920.
Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
Ireneusz Caban, Zygmunt Mańkowski. Struktura terytorialna, organizacyjna, obsada personalna oraz kryptonimy lubelskiego okręgu Armii Krajowej. „Rocznik Lubelski”. 8, 1965. Lublin: Polskie Towarzystwo Historyczne. ISSN 0080-3510.
Zofia Leszczyńska: Ginę za to co najgłębiej człowiek ukochać może: członkowie organizacji niepodległościowych na Lubelszczyźnie skazani na karę śmierci przez sądy wojskowe (1944–1955). Lublin: Wydawnictwo Test, 1998. ISBN 978-83-7038-018-2.
Piotr Stawecki: Oficerowie dyplomowani wojska Drugiej Rzeczypospolitej. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1997. ISBN 83-04-04390-4.
