Aleksander, którego imię świeckie to Aleksandr Adolfowicz Białozor (urodzony w 1866 roku w Bobrujsku, zmarł 7 maja 1933 roku) – był biskupem Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego, wywodzącym się z Białorusi.
Życiorys
Ojciec przyszłego biskupa pełnił funkcję sekretarza dumy miejskiej w Bobrujsku. Kiedy Aleksandr Białozor miał trzy lata, jego rodzice się rozwiedli, a matka postanowiła przeprowadzić się z nim do Tyflisu. Pięć lat później zmarła. Opiekę nad chłopcem przejęła kobieta, która wcześniej pomagała jego matce w prowadzeniu domu, ale szybko zdecydowała się oddać Aleksandra do domu biskupiego w Astrachaniu, gdzie pod opieką biskupa Eugeniusza rozpoczął nowe życie. W 1884 roku Aleksandr ukończył seminarium duchowne w Astrachaniu, jednak porzucił swojego opiekuna w nadziei na rozpoczęcie kariery artystycznej. Niestety, z powodu choroby wrócił do Astrachania, gdzie biskup Eugeniusz nadal go wspierał. Gdy w 1889 roku Eugeniusz został mianowany biskupem stawropolskim, Aleksandr towarzyszył mu do Stawropola, gdzie znalazł zatrudnienie w domu biskupim.
W 1891 roku przyjął diakonat z rąk biskupa Eugeniusza, który rok później wyświęcił go na kapłana. Aleksandr Białozor pracował jako katecheta w szkołach duchownych w Jejsku oraz służył w cerkwi św. Pantelejmona.
W 1922 roku, będąc już wdowcem, przyjął chirotonię biskupią w ramach Żywej Cerkwi i objął katedrę stawropolską. Rok później został przeniesiony do eparchii taganroskiej. We wrześniu 1923 roku złożył akt pokutny i osiedlił się w Jejsku jako biskup emerytowany. W 1930 roku zwrócił się do metropolity Sergiusza, zastępcy locum tenens Patriarchatu Moskiewskiego, z prośbą o mianowanie go ordynariuszem jednej z wakujących katedr biskupich. Jego prośba została pozytywnie rozpatrzona i biskup Aleksander objął w 1930 roku katedrę barnaułską. Po roku został przeniesiony do eparchii rostowskiej, jednak w 1932 roku, z powodu złego stanu zdrowia, poprosił o powrót do stanu spoczynku i wrócił do Jejska.
W 1933 roku został aresztowany i oskarżony o organizację grupy cerkiewno-monarchistycznej oraz przygotowania do antyradzieckiego powstania. W trakcie śledztwa przyznał się do stawianych mu zarzutów, został skazany na śmierć i stracony.
Przypisy
