Aleksander Baurowicz (urodzony 1 grudnia 1867 we Lwowie, zmarły 10 lutego 1949 w Żywcu) był polskim otolaryngologiem.
Życiorys
Był synem Wincentego Baurowicza oraz Karoliny z Pomianowskich. Po ukończeniu gimnazjum klasycznego w 1886 roku, rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego. 28 lutego 1892 roku uzyskał dyplom doktora wszech nauk z wyróżnieniem. W kwietniu tego samego roku wyjechał do Wiednia, gdzie uczęszczał na prywatne kursy medyczne z laryngologii u profesora Karla Stoerka, a także z otiatrii u Josefa Grubera i Adama Politzera oraz w Klinice Dermatologii u profesora Moritza Kaposiego. Od 1 października 1892 roku był elewem w klinice prowadzonej przez Karla Stoerka, gdzie pracował do 1894 roku, prowadząc badania z zakresu anatomopatologii.
Po powrocie do Krakowa w maju 1894 roku, objął stanowisko asystenta na Oddziale Laryngologicznym w Szpitalu św. Łazarza. W 1896 roku, jako drugi w Polsce, przedstawił i obronił pracę habilitacyjną z laryngologii zatytułowaną „O twardzieli (skleroma)”. 22 maja 1896 roku wygłosił wykład habilitacyjny „O ośrodkach i nerwach krtaniowych ze względu na fonację”, który został opublikowany w Przeglądzie Lekarskim. 23 lipca 1896 roku został mianowany docentem prywatnym w dziedzinie laryngologii. Oprócz laryngologii, zajmował się również otiatrią i prowadził kliniczne ambulatorium chorób uszu.
W 1900 roku zrezygnował z pracy w klinice, koncentrując się na prowadzeniu prywatnej praktyki lekarskiej w swojej własnej lecznicy. Na podstawie specjalnego reskryptu Ministerstwa Oświaty i Wychowania z dnia 6 maja 1906 roku, jego venia legendi została rozszerzona o otologię. 3 lutego 1908 roku otrzymał nominację na tytularnego profesora nadzwyczajnego w dziedzinie laryngologii i otiatrii, a 1 kwietnia 1919 roku został mianowany etatowym profesorem nadzwyczajnym oraz kierownikiem Katedry Otolaryngologii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Równocześnie został zobowiązany przez Radę Wydziału Lekarskiego do zapewnienia w klinice warunków do pracy naukowej i dydaktycznej profesorowi Franciszkowi Nowotnemu, co prowadziło do konfliktów. W 1919 roku przeprowadził po raz pierwszy pełną laryngektomię całkowitą.
W 1920 roku komisja laryngologiczna Rady Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Jagiellońskiego podzieliła Klinikę na część laryngologiczną, którą kierował profesor Baurowicz, oraz otiatryczną pod kierunkiem profesora Nowotnego. Po śmierci profesora Nowotnego w 1925 roku, Aleksander Baurowicz objął kierownictwo całej kliniki i pełnił tę funkcję do przejścia na emeryturę 31 października 1934 roku. Następnie przeniósł się do Żywca, gdzie kontynuował praktykę lekarską. Zmarł na skutek choroby nowotworowej 10 lutego 1949 roku.
Dorobek naukowy
Aleksander Baurowicz opublikował 60 prac naukowych i klinicznych w polskich, austriackich i niemieckich czasopismach, dotyczących laryngologii. Jego publikacje obejmowały zmiany chorobowe, wyniki badań histologicznych i bakteriologicznych. Szczególnie dużo uwagi poświęcił problemom z twardzielą, gruźlicą oraz chorobom nowotworowym górnych dróg oddechowych i ucha. Opisywał metody leczenia zwężenia krtani przy zastosowaniu specjalnie zaprojektowanych kaniul, które wszywał pacjentom w krtań lub tchawicę na okres dwóch lat. Przedstawił także sposób usuwania polipa choanalnego przez jamę nosa z wykorzystaniem pętli.
Od 1894 roku przez pięć lat publikował w prasie lekarskiej sprawozdania z Oddziału Laryngologii Szpitala św. Łazarza w Krakowie, którym kierował profesor Przemysław Wiktor Odrowąż-Pieniążek. W 1930 roku Bratnia Pomoc Medyków Uniwersytetu Jagiellońskiego wydała w formie książkowej wykłady Baurowicza zatytułowane „Choroby górnych dróg oddechowych, narządu słuchowego oraz jamy ustnej i przełyku”.
Członkostwo
- Towarzystwo Powszechna Poliklinika Krakowska (od 1907 roku członek tymczasowego zarządu)
- Towarzystwo Lekarskie Krakowskie (od 1912 roku)
- Polskie Towarzystwo Otolaryngologiczne (od 1919 roku, w latach 1933-1935 przewodniczący sekcji krakowskiej)
Przypisy
Bibliografia
Stanisław Zabłocki, „Aleksander Baurowicz (1867-1949)” w cyklu „Tworzyli polską laryngologię”, Magazyn Otolaryngologiczny nr 29, tom VIII, styczeń-marzec 2009, s. 7-8. magazynorl.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-05-02)].
