Aleksander Bałaban
Aleksander Bałaban, noszący herb Korczak, zmarł w 1637 roku. Był starostą winnickim, rohatyńskim i trembolewskim. W wojsku osiągnął stopnie pułkownika królewskiego oraz rotmistrza. Jego przodkowie wywodzili się z Albanii, a następnie osiedlili się na Rusi Czerwonej, skąd dotarli na Podole i do Ukrainy bracławskiej. Nie jest więc zaskoczeniem, że Aleksander był związany z kościołem prawosławnym.
Jego ojciec, Bazyl, był bratem biskupa Gadeona Bałabana, a Aleksander był siostrzeńcem hetmana Stanisława Żółkiewskiego.
Życiorys
Pod dowództwem hetmana Żółkiewskiego brał udział we wszystkich jego kampaniach wojennych. Służył nie tylko jako żołnierz, ale także jako dyplomata. W 1610 roku uczestniczył w poselstwie wysłanym do Moskwy przez Żółkiewskiego, a jego działania przyczyniły się do zawarcia układu z bojarami moskiewskimi, co umożliwiło polskiej załodze okupację Kremla.
Dwukrotnie, w 1619 i 1625 roku, pełnił funkcję komisarza w negocjacjach z Kozakami.
W 1620 roku, podczas bitwy pod Cecorą, należał do najbliższego otoczenia hetmana. Po przegranej bitwie został wzięty do niewoli, z której udało mu się wykupić. Sejm, doceniając jego zasługi, zwrócił mu w 1623 roku pieniądze za okup. Przez długi czas, od 1622 do 1633 roku, prowadził spór z Zofią Daniłowiczową o pieniądze, które rzekomo zapłacił za okup Jana Żółkiewskiego, który został ujęty razem z nim. Aleksander potrzebował pieniędzy na tyle, że w 1624 roku sprzedał Stefanowi Chmielnickiemu wieś Bałabanówkę w Lublinie.
Był posłem na sejm w 1625 roku z ziemi halickiej oraz posłem na nadzwyczajny sejm w 1629 roku z województwa podolskiego.
Przypisy
Bibliografia
Adam Boniecki: Bałabanowie. W: Herbarz polski: wiadomości historyczno-genealogiczne o rodach szlacheckich. Cz. 1. T. 1. Warszawa, 1899, s. 93.
Bruno B. Abakanowicz, Wojciech W. Beynart, Polski Słownik Biograficzny, t. 1, Kraków: Polska Akademia Umiejętności, 1935, s. 248.
Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. 1, Kasa im. Józefa Mianowskiego, Warszawa 1880, s. 92.
Wacław Sobieski, Żółkiewski na Kremlu, nakł. Gebethnera i Wolffa, 1920.
Stanisław Żółkiewski, Pisma Stanisława Żółkiewskiego kanclerza koronnego i hetmana z jego popiersiem, Nakładem Wojciecha Manieckiego, 1861.
