Aleksander Babiński
Aleksander Babiński (urodzony w 1823 roku w Zwierzyńcu lub w 1824 roku w Radomiu, zmarł 31 stycznia 1899 roku w Paryżu) był polskim inżynierem górniczym, geologiem, topografem oraz powstańcem styczniowym.
Życiorys
Był synem Wincentego Babińskiego, murgrabiego Pałacu w Radzyniu Podlaskim, w latach 1819–1828. W 1848 roku brał udział w powstaniu wielkopolskim. W roku 1849 emigrował do Francji, gdzie zdobył wykształcenie inżynierskie, kończąc École des Mines de Paris, i rozpoczął pracę w swoim zawodzie. Po wybuchu powstania styczniowego przybył do Krakowa, gdzie zarządzał fabryką broni i amunicji dla powstańców. W późniejszych latach ponownie osiedlił się we Francji. W czasie wojny z Prusakami, w okresie oblężenia Paryża na przełomie 1870 i 1871 roku, pełnił funkcję kapitana inżynierii w armii francuskiej.
W 1874 roku, na zaproszenie Edwarda Habicha, osiedlił się w Peru, gdzie pracował jako inżynier i geolog. Wykonywał szeroko zakrojone badania geologiczne, głównie w rejonach Arequipa, Puno, Tarapacá oraz Chilete, oceniając wielkość złóż i możliwości wydobycia surowców mineralnych, a także opracowując mapy dużych obszarów kraju oraz plany kopalń. W 1878 roku stworzył projekt osuszenia zalanych od kilkudziesięciu lat słynnych kopalń srebra w Cerro de Pasco. Do Paryża powrócił w 1887 roku i mieszkał tam aż do swojej śmierci.
Za swoje zasługi dla Peru, jego popiersie zostało umieszczone w 1914 roku na pomniku innego Polaka, Edwarda Habicha, wzniesionym w Limie.
Był żonaty z Henryką z Warenów (urodzoną w 1819 roku na Wileńszczyźnie, zmarłą w 1897 roku) i mieli dwóch synów: Henryka, który został inżynierem górniczym, oraz Józefa, neurologa.
Przypisy
Bibliografia
- Słownik polskich pionierów techniki. Bolesław Orłowski [red.]. Wyd. I. Katowice: Wydawnictwo „Śląsk”, 1984. ISBN 83-216-0339-4. Brak numerów stron w książce.
- Eufemiusz Herman: Józef Babiński, jego życie i dzieła. Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1965, s. 237.
