Aleje Jerozolimskie
Aleje Jerozolimskie to ulica znajdująca się w warszawskich dzielnicach Śródmieście, Ochota, Włochy oraz Ursus.
Przebieg
Ulica rozpoczyna się od mostu Księcia Józefa Poniatowskiego, gdzie krzyżuje się z Nowym Światem (rondo gen. Charles’a de Gaulle’a), następnie z Marszałkowską (rondo Dmowskiego), aleją Jana Pawła II oraz ul. Żelazną. Po przejściu przez plac Zawiszy skręca w kierunku południowo-zachodnim i prowadzi aż do granicy Warszawy. Odcinek od ronda Zesłańców Syberyjskich do ulicy Łopuszańskiej jest częścią Obwodnicy Etapowej Warszawy oraz drogi krajowej nr 7 i europejskiej trasy E77.
Aleje Jerozolimskie obsługują następujące drogi:
Ulica prowadzi do Pruszkowa, gdzie przekształca się w aleję Wojska Polskiego na wysokości skrzyżowania z ulicami Bolesława Prusa oraz Bohaterów Warszawy (droga wojewódzka nr 718).
Po remoncie w połowie lat 70., Aleje Jerozolimskie zmieniły układ w północnej części Ochoty. Odcinek od pl. Zawiszy do ul. Spiskiej został zbudowany jedynie w połowie, tj. tylko jezdnia w kierunku wschód-zachód. Obecnie ten jednokierunkowy odcinek został przedłużony do ul. Niemcewicza (na zamkniętym odcinku Spiska-Niemcewicza znajduje się parking). Ruch w kierunku zachodnim na wschód odbywa się ul. Niemcewicza oraz ul. Grójecką. Taki układ wynika z pierwotnych planów umieszczenia jezdni w tunelu pod rondem, który jednak nigdy nie został zrealizowany ze względów oszczędnościowych oraz w związku z alternatywnymi projektami budowy obwodnicy śródmiejskiej.
Historia
Nazwa ulicy wywodzi się od osiedla żydowskiego Nowa Jerozolima, które istniało w XVIII wieku na zachód od obecnego placu Zawiszy. Założone w 1774 roku na terenie jurydyki Bożydar-Kałęczyn, należało do Augusta Sułkowskiego. Początkowo nazywana była Drogą Jerozolimską, a następnie Ulicą Jerozolimską. Z czasem pojawiła się nazwa Aleja Jerozolimska, która została ostatecznie zastąpiona przez obecną, w liczbie mnogiej – Aleje Jerozolimskie.
Ulicę wytyczono ostatecznie w latach 1823–1824, przecinając całe miasto od rogatek Jerozolimskich do brzegu Wisły. Szeroka na 40 metrów arteria została obsadzona czterema rzędami topoli.
W 1845 roku, przy skrzyżowaniu z Marszałkowską, zbudowano Dworzec Wiedeński według projektu Henryka Marconiego. Wzdłuż ulicy zaczęto wznosić eklektyczne, secesyjne oraz modernistyczne kamienice. W 1902 roku, w pobliżu skrzyżowania z ul. Żelazną, powstał Dworzec Kaliski zaprojektowany przez Józefa Hussa.
W 1908 roku po Alejach Jerozolimskich po raz pierwszy kursowały tramwaje elektryczne. W latach 1904–1913 zbudowano wiadukt prowadzący do budowanego mostu Mikołajewskiego (obecnie Poniatowskiego). W latach 1921–1932 pod ulicą wybudowano tunel kolei średnicowej.
Zabudowa ulicy ucierpiała w czasie obrony Warszawy we wrześniu 1939 roku.
Podczas niemieckiej okupacji Aleje nazywano Bahnhofstraße (ul. Dworcowa) (1941−1943), a następnie Reichstraße (ul. Rzeszy) (odcinek od pl. A. Zawiszy do ul. Marszałkowskiej) (1943−1945) i Ostlandstraße (ul. Ziem Wschodnich) (odcinek od ul. Marszałkowskiej do mostu Poniatowskiego) (1943−1945).
W trakcie powstania warszawskiego ulica stała się miejscem intensywnych walk. W pobliżu ul. Brackiej zbudowano barykadę, która umożliwiała jedyne piesze połączenie pomiędzy północną i południową częścią miasta. Po zakończeniu powstania wysadzono Dworzec Główny i spłonęła większość kamienic pomiędzy Nowym Światem a Marszałkowską.
19 stycznia 1945 roku na Alejach Jerozolimskich odbyła się defilada Wojska Polskiego, którą przyjęli Bolesław Bierut oraz Edward Osóbka-Morawski.
Od 27 listopada 1946 do 22 czerwca 1949 roku odcinek Alej Jerozolimskich od ul. Marszałkowskiej do Nowego Światu, w tym fragment obejmujący al. 3 Maja (do wiaduktu mostu Poniatowskiego, tj. linii Wisły), nosił nazwę al. Generała Władysława Sikorskiego. W styczniu 1948 roku na skrzyżowaniu z ul. Nowy Świat zainstalowano pierwszą po wojnie sygnalizację świetlną.
W 1958 roku poszerzono jezdnię pomiędzy ulicami Nowy Świat i Marszałkowską.
W latach 60. oraz 70. XX wieku Aleje Jerozolimskie były częścią czterech dróg międzynarodowych:
- E7: od pl. Artura Zawiszy do skrzyżowania z ul. Marchlewskiego i ul. Chałubińskiego,
- E8: od ronda Dmowskiego do mostu Poniatowskiego,
- E81: od skrzyżowania z ul. Marchlewskiego i ul. Chałubińskiego do mostu Poniatowskiego,
- E82: przebieg wspólny z E7.
Ważniejsze obiekty
- Muzeum Narodowe
- Gmach dawnego Domu Partii
- Sztuczna palma na rondzie gen. Charles’a de Gaulle’a
- Pomnik Partyzanta
- Gmach Banku Gospodarstwa Krajowego
- Dom handlowy Vitkac
- Centralny Dom Towarowy, obecnie biurowiec Cedet
- Widok Towers
- Rotunda PKO w Warszawie
- Hotel Metropol
- Hotel Polonia Palace
- Słup kilometrowy
- Tunel średnicowy
- Dworzec Warszawa Śródmieście
- Dworzec Centralny
- Centrum LIM
- Stacje kolei średnicowej i WKD
- Central Tower
- Gmach Wojskowego Instytutu Geograficznego
- Osiedle Kombajn
- Atlas Tower
- Aleje Jerozolimskie-Zachód
- Główny Inspektorat Transportu Drogowego
- Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne
- Eurocentrum Office Complex
- Urząd Transportu Kolejowego
- Polskie Koleje Państwowe
- PKP Informatyka
- PKP Intercity
- Dworzec kolejowy Warszawa Zachodnia
- Dworzec autobusowy Warszawa Zachodnia
- Park Pięciu Sióstr
- Centrum handlowe Atrium Reduta
- Centrum handlowe Blue City
- Urząd Regulacji Energetyki
- Urząd Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych
- Przystanek kolejowy Warszawa Aleje Jerozolimskie
Po południowej stronie ulicy zachowały się przedwojenne kamienice, z których część została wpisana do rejestru zabytków:
- pod numerem 27 – kamienica Zygmunta Regelmana (1893)
- pod numerem 45 – Hotel Polonia Palace (1913)
- pod numerem 47 – kamienica Wilhelma Rakmana (1906)
- pod numerem 49 – kamienica Józefa Dawidsohna i Hackela Kadyńskiego (1914)
- pod numerem 51 – kamienica Hoserów (1905)
- pod numerem 53 – kamienica Izaaka Rotberga (1894), dawny hotel Central
- pod numerem 55 – kamienica Franciszka Łapińskiego (1881)
- pod numerem 57 – kamienica firmy Drzewiecki i Jeziorański (1912)
- pod numerem 59 – Kamienica w Alejach Jerozolimskich 59 (1860)
- pod numerem 61 – kamienica Józefa Duzika (1897)
- pod numerem 63 – kamienica Józefa Lipińskiego (1898)
- pod numerem 85 – kamienica Mikołaja Szelechowa (1913)
- pod numerem 99 – kamienica Stanisława Rostkowskiego (1911)
- pod numerem 101 – kamienica Gustawa Pala (1940)
- pod numerem 109 – kamienica Józefa Lipińskiego (1900)
Obiekty nieistniejące
- Pałac Opalińskiego
- Dworzec Wiedeński w Warszawie
- Dworzec Główny w Warszawie
- Dworzec Kaliski
- Centralny Dworzec Pocztowy
- Rogatki Jerozolimskie