Alejandro Valverde Belmonte (urodzony 25 kwietnia 1980 w Las Lumbreras, Murcja) to hiszpański kolarz szosowy, który zdobył tytuł mistrza świata w wyścigu ze startu wspólnego w 2018 roku. Jest również siedmiokrotnym medalistą mistrzostw świata oraz zwycięzcą Vuelta a España w 2009 roku.
Od początku swojej kariery Valverde odnosił liczne sukcesy w zawodowym peletonie. Na swoim koncie ma wiele wygranych w wyścigach jednodniowych, w tym w najważniejszych imprezach tego typu. Hiszpan odniósł również sukcesy na etapach Wielkich Tourów, zdobywając 17 zwycięstw etapowych.
Valverde był niezwykle utalentowanym kolarzem, który świetnie radził sobie w górach, a także dysponował dużą szybkością, co pozwalało mu na wygrywanie finiszy, często w górskich etapach, przy mniejszych grupach rywali.
31 maja 2010 roku został zdyskwalifikowany przez CAS na dwa lata z powodu swojego zaangażowania w Operación Puerto. Dyskwalifikacja obowiązywała od 1 stycznia 2010 roku, co oznaczało, że stracił wszystkie zwycięstwa zdobyte w okresie od stycznia do maja 2010 roku. Po odbyciu dwuletniej kary Valverde powrócił do zawodowego peletonu w 2012 roku.
Początki kariery
Valverde pochodzi z rodziny o kolarskich tradycjach. Jego ojciec i brat uczestniczyli w wyścigach niższych kategorii. Alejandro zaczął ścigać się w wieku 9 lat, odnosząc sukcesy w najmłodszych kategoriach wiekowych. Zanim przeszedł na zawodowstwo, zdobył mistrzostwo Hiszpanii do lat 23 w 2001 roku, a także odnosił liczne sukcesy zarówno na szosie, jak i na torze.
Kariera zawodowa
2002
Valverde podpisał swój pierwszy profesjonalny kontrakt z drużyną Kelme-Costa Blanca. W swoim debiutanckim wyścigu – Clasica de Almeria – zajął 8. miejsce. Brał również udział w imprezach takich jak Tour de Romandie, Volta a Catalunya oraz Vuelta a España, z której wycofał się na 15. etapie prowadzącym na Alto de l’Angliru.
2003
Następny rok w Kelme był dla Valverde przełomowy. Rozpoczął od dobrych wyników w hiszpańskich wyścigach jednodniowych. W Vuelta al País Vasco zajął 5. miejsce, wygrał jeden etap i przez dwa dni prowadził w klasyfikacji. Następnie triumfował w Klasika Primavera, a we wrześniu zajął 3. miejsce w Vuelcie, wygrywając 2 etapy. Po Vuelcie reprezentował Hiszpanię na Mistrzostwach Świata w Hamilton, gdzie zajął drugie miejsce, przegrywając z Igorem Astarloą.
2004
W ostatnim roku spędzonym w Kelme, Valverde odniósł 13 zwycięstw na hiszpańskich trasach. Na początku sezonu dobrze spisał się w Kraju Basków, gdzie zajął 6. miejsce i wygrał pierwszy etap. Wygrał też Klasika Primavera oraz Vuelta a Burgos, zdobywając 3 etapy. Reprezentował Hiszpanię na igrzyskach olimpijskich w Atenach, gdzie zajął 47. miejsce. Po raz drugi wziął udział w Vuelcie, kończąc ją na 4. miejscu i wygrywając jeden etap. Na mistrzostwach świata w Weronie pomógł Oscarowi Freire w zdobyciu drugiego złotego medalu, sam zaś zajął 6. lokatę.
2005
Na początku 2005 roku Valverde odszedł z Kelme, podpisując kontrakt z Illes Baleares-Caisse d’Epargne. Debiutował w Paryż-Nicea, gdzie wygrał jeden z etapów, a w klasyfikacji generalnej zajął drugie miejsce. Następnie zdobył dwa etapy w Vuelta al País Vasco, a przed swoim pierwszym Tour de France zajął 8. miejsce w mistrzostwach Hiszpanii. W Tourze doznal kontuzji kolana i musiał się wycofać, zajmując do tego momentu 5. miejsce. Po tej niepowodzeniu zdobył srebrny medal na mistrzostwach świata w Madrycie. Na koniec sezonu wystąpił w Giro di Lombardia, kończąc wyścig na 12. miejscu.
2006
Rozpoczynając kolejny sezon, Valverde nie zdawał sobie sprawy, że będzie to najlepszy rok w jego karierze. Jak zwykle zaczął od wyścigów jednodniowych, osiągając dobre wyniki. W kwietniu zajął drugie miejsce w Vuelta al País Vasco, a następnie wygrał La Flèche Wallonne oraz Liège-Bastogne-Liège. Potwierdził swoją formę, zajmując trzecie miejsce w Tour de Romandie i wygrywając etap. W lipcu przystąpił do Tour de France z nadziejami na wysoką lokatę, jednak na 3. etapie upadł, łamiąc obojczyk. Skupił się na Vuelcie, gdzie zajął drugie miejsce, wygrywając kolejny etap. Sezon zakończył mistrzostwami świata w Salzburgu, zdobywając brązowy medal.
2007
Sezon 2007 był dla Valverde nieco gorszy niż poprzedni. Zrealizował wiele miejsc na podium, ale rzadko wygrywał. Zwyciężył w Vuelta a Murcia i zajął 5. miejsce w Vuelta al País Vasco. Nie obronił tytułu w ardeńskich klasykach, kończąc na szóstym miejscu w Amstel Gold Race oraz drugich miejscach w La Flèche Wallonne i Liège-Bastogne-Liège. W lipcu ukończył Tour de France na 6. miejscu, nie wygrywając żadnego etapu. Po ukończeniu Touru nie wziął udziału w Vuelcie, koncentrując się na mistrzostwach świata, gdzie zajął 56. miejsce.
2008
W 2008 roku Valverde zdołał poprawić swoje wyniki, wygrywając Vuelta a Murcia oraz odnosząc sukcesy w ardeńskich klasykach. Zajął 3. miejsce w Amstel Gold Race, a po słabszej La Flèche Wallonne zwyciężył w Liège-Bastogne-Liège. W czerwcu wygrał Critérium du Dauphiné Libéré, pokonując Cadel Evansa i Leviego Leipheimera. Po tych sukcesach stał się jednym z głównych kandydatów do zwycięstwa w Tour de France, gdzie wygrał pierwszy etap. Jednak na 10. etapie stracił wiele czasu, kończąc wyścig na 8. miejscu. Po Tourze wygrał Clásica de San Sebastián i zajął 12. miejsce na igrzyskach olimpijskich w Pekinie.
W Vuelcie Valverde wygrał drugi etap, ale na 12. etapie stracił czas do Alberto Contadora. Na etapie kończącym się na Alto de L’Angliru przyjechał drugi, kończąc wyścig na 5. miejscu, co pozwoliło mu na ukończenie dwóch Grand Tourów w jednym sezonie.
2009
W 2009 roku Valverde osiągnął największy sukces, triumfując w Vuelta a España. Rozpoczął sezon od czwartego miejsca w Tour de Romandie, a później wygrał Volta a Cataluña, Critérium du Dauphiné oraz Vuelta a Burgos. W Vuelcie nie wygrał etapu, ale dzięki rozsądnej jeździe zapewnił sobie zwycięstwo w całym wyścigu, pokonując Samuela Sancheza i Cadela Evansa. To był pierwszy Grand Tour, który wygrał, pokazując, że potrafi jechać bez słabości. Sezon zakończył na mistrzostwach świata w Mendrisio, gdzie zajął 9. miejsce.
2010
W 2010 roku Valverde zmagał się z dyskwalifikacją z powodu Operación Puerto. Mimo to, odniósł sukcesy, wygrywając Tour Méditerranéen oraz zajmując drugie miejsce w Paryż-Nicea i Vuelta al País Vasco. W Liège-Bastogne-Liège zajął 3. miejsce, a następnie zwyciężył w Tour de Romandie. Niestety, w Lozannie zapadł wyrok skazujący Valverde na dwa lata zawieszenia, co oznaczało, że nie mógł wystartować do 1 stycznia 2012 roku.
2012
Powrót Valverde do peletonu w 2012 roku był jednym z najważniejszych wydarzeń w kolarskim świecie. Zadebiutował w Tour Down Under, gdzie wygrał etap na Willunga i zajął drugie miejsce w klasyfikacji generalnej. W Paryż-Nicea wygrał jeden etap, ale ostatecznie musiał uznać wyższość Brada Wigginsa. Brał udział w Tour de Suisse, gdzie skoncentrował się na pomocy kolegom z drużyny. W Tour de France jego plany pokrzyżowały kraksy, ale zdobył etapowe zwycięstwo na 17. etapie. Cały wyścig zakończył na 20. miejscu.
Następnie wziął udział w hiszpańskiej Vuelcie, gdzie odniósł dwa etapowe triumfy i był liderem wyścigu. Ukończył go na drugim miejscu w klasyfikacji generalnej, a także zdobył koszulki w klasyfikacji punktowej i kombinowanej. Na mistrzostwach świata w Valkenburgu zdobył brązowy medal, uzyskując 3. miejsce w wyścigu elity.
2013
W 2013 roku Valverde wygrał Vuelta Andalucia i odniósł sukcesy w Amstel Gold Race oraz La Flèche Wallonne. W Tour de France 2013 rozpoczął dobrze, zajmując trzecie miejsce na etapie do Ax3 Domaines. Niestety, stracił czas na 10. etapie, ostatecznie kończąc wyścig na 8. miejscu.
2018
30 września 2018 roku Valverde zdobył tytuł mistrza świata ze startu wspólnego podczas mistrzostw świata w Innsbrucku.
Najważniejsze osiągnięcia
Starty w Wielkich Tourach
Rankingi
Przypisy
Linki zewnętrzne
Oficjalna strona: alejandrovalverde.es. [dostęp 2024-04-05]. (ang. • hiszp.).
Alejandro Valverde – Profil na ProCyclingStats (ang.)
Alejandro Valverde – Profil na Cycling Archives (ang.)
