Alejandro Otero

Alejandro Otero

Alejandro Otero (urodzony 7 marca 1921 w El Manteco w stanie Bolívar, zmarł 13 sierpnia 1990 w Caracas) był wenezuelskim malarzem oraz rzeźbiarzem, który zajmował się abstrakcją geometryczną i kinetyczną. Był także promotorem kultury i założycielem grupy artystycznej Los Disidentes.

Biografia

Alejandro Otero rozpoczął swoje studia artystyczne w latach 1939–1945 w Escuela de Artes Plásticas y Artes Aplicadas de Caracas. Po ukończeniu nauki uzyskał stypendium, które umożliwiło mu kontynuację edukacji oraz twórczości w Paryżu. W tym mieście, w okresie 1945–1952, z przerwami, stworzył swoje najważniejsze dzieła, w tym serię pod nazwą Las cafeteras. Prace z tej serii zostały zaprezentowane w Museo de Bellas Artes w Caracas w 1949 roku, co zapoczątkowało rozwój trendu abstrakcji geometrycznej w sztuce wenezuelskiej. Po tej wystawie Otero powrócił na początku 1950 roku do Paryża i wspólnie z innymi młodymi wenezuelskimi artystami zainteresowanymi abstrakcją założył grupę artystyczną Los Disidentes. Grupa ta publikowała również czasopismo o tej samej nazwie, które krytykowało przestarzałe metody nauczania w Escuela de Artes Plásticas oraz archaiczne trendy w muzeach i galeriach Caracas.

W 1951 roku Otero odbył podróż do Holandii, aby z bliska zapoznać się z dziełami Pieta Mondriana, artysty, który znacząco wpłynął na jego kolejną serię prac Líneas de color sobre fondo blanco oraz Collages ortogonales. Otero dążył do uzyskania efektu dynamicznej przestrzeni i dwuwymiarowej struktury poprzez różnorodne układy kolorowych pasków papieru. W Holandii po raz pierwszy wprowadził koncept modułowych układów w swoich pracach, które później zastosował w architekturze swoich rzeźb. Po powrocie do Caracas nawiązał współpracę z architektami zaangażowanymi w rozwijający się ruch modernistyczny i został zaproszony do projektu integracji sztuk wizualnych w programie architektonicznym Ciudad Universitaria de Caracas, prowadzonego przez architekta Carlosa Raúla Villanueva. Wraz z grupą wenezuelskich i zagranicznych artystów, takimi jak Mateo Manaure, Francisco Narváes, Jesús Rafael Soto, Alexander Calder, Fernand Léger, Jean Arp i Victor Vasarely, Otero zrealizował szereg prac w przestrzeni publicznej, łącząc różnorodne elementy w modułowe kompozycje.

W 1955 roku Otero stworzył nowy cykl Coloritmo – serię modułowych obrazów, w których zastosował lakier przemysłowy nakładany na drewniane panele oraz pleksiglas, z równoległymi białymi i ciemnymi pasami oraz nieregularnymi formami intensywnych kolorów. Większość dzieł z tej serii, ponad czterdzieści, powstała przed 1961 rokiem, a pojedyncze prace tworzył jeszcze do 1971 roku. W 1956 roku Museum of Modern Art w Nowym Jorku nabyło część serii Coloritmo. W tym samym roku Otero reprezentował Wenezuelę na Biennale w Wenecji i ponownie w 1962 oraz 1966. W 1958 roku zdobył Premio Nacional de Pintura podczas XIX Salón Oficial Anual de Arte Venezolano za obraz Coloritmo 35. Obraz ten został także zaprezentowany na międzynarodowej wystawie w Pittsburghu, zorganizowanej w Carnegie Institute. W 1959 roku Otero reprezentował Wenezuelę na Biennale w São Paulo, gdzie otrzymał wyróżnienie za serię Coloritmo.

W 1960 roku Alejandro Otero po raz drugi osiedlił się w Paryżu, gdzie mieszkał do 1964 roku. W tym czasie jego styl uległ zmianom, a artysta eksperymentował z kolażami i asamblażami. W 1963 roku był jednym z uczestników wystawy na São Paulo Biennial. W 1966 roku galeria Signals Gallery w Londynie zorganizowała pierwszą retrospektywę jego twórczości poza Wenezuelą, zatytułowaną A Quarter of a Century of the Art of Alejandro Otero: 1940-1965.

W latach 60. Otero rozpoczął prace nad wielkoformatowymi rzeźbami oraz stworzył szereg instalacji architektonicznych w przestrzeni publicznej w Ameryce Łacińskiej, Stanach Zjednoczonych i Europie. W 1971 roku otrzymał stypendium John Simon Guggenheim Memorial Foundation i został wizytującym artystą w Center for Advanced Studies of the Massachusetts Institute of Technology. Kolejne retrospektywne wystawy jego prac miały miejsce w Michener Galleries na Uniwersytecie Teksasu w Austin (1975), The Museo de Arte Moderno w Meksyku (1976) oraz Museo de Arte Contemporáneo de Caracas (1985).

W 1990 roku w Caracas otwarto muzeum noszące imię Alejandro Otero, które poświęcone jest sztuce współczesnej. Museo Alejandro Otero powstało jako pośmiertny hołd dla prekursora modernizmu w Wenezueli.

Galeria

Przypisy

Linki zewnętrzne

Przeczytaj u przyjaciół: