Alejandro de la Cruz był hiszpańskim malarzem neoklasycznym, który działał w drugiej połowie XVIII wieku. Był uczniem Antona Raphaela Mengsa.
Urodził się w Salamance i swoje kształcenie kontynuował w Madrycie pod okiem Mengsa. Dzięki wsparciu swojego mistrza, w 1765 roku otrzymał niewielkie stypendium od Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych św. Ferdynanda, co umożliwiło mu dalsze studia w Rzymie. W Włoszech, pod czujnym okiem Francisa Preciado, kopiował dzieła takich artystów jak Guido Reni (Święta Cecylia), Veronesego (Porwanie Europy) oraz Domenichina (Wyrocznia delficka). W 1773 roku stworzył obraz Merkury i Argus, który powstał według jego własnego pomysłu; dzieło to, razem z kopiami wykonanymi we Włoszech, znajduje się w muzeum Akademii. De la Cruz w Rzymie angażował się również w prywatne projekty, takie jak freski w benedyktyńskim klasztorze Santa Escolástica w Subiaco. Być może z tego powodu członkowie Akademii nie zawsze byli zadowoleni z jego prac i postępów w sztuce, co ostatecznie skutkowało odebraniem mu stypendium. Odrzucono także jego prośbę o wsparcie finansowe na powrót do kraju. De la Cruz postanowił pozostać we Włoszech, gdzie dołączył do uczniów Mengsa.
Po powrocie do Hiszpanii w 1780 roku, infant Ludwik Antoni Burbon mianował go swoim malarzem oraz konserwatorem jego kolekcji obrazów. Istnieje możliwość, że de la Cruz jest jedną z niezidentyfikowanych postaci na zbiorowym portrecie Goi zatytułowanym Rodzina infanta don Luisa. Po śmierci infanta w 1785 roku, artysta zaczął współpracować z Maellą przy renowacji obrazów z królewskiej kolekcji. Trzy lata później, w odpowiedzi na skargi Maelli dotyczące jego częstych nieobecności, zrezygnował z tej posady. Następnie podjął pracę w służbie arcybiskupstwa Toledo, a w 1793 roku przeniósł się do Saragossy, gdzie objął kierownictwo wydziału malarstwa Akademii św. Łukasza; swoje stanowisko pełnił aż do przejścia na emeryturę w 1800 roku.
Przypisy
