Aleja Wyzwolenia to ulica położona w centrum Warszawy, która łączy dwa place: Na Rozdrożu oraz Zbawiciela.
Opis
Ulica ta stanowiła historycznie część ulicy Nowowiejskiej, będącej fragmentem Osi Stanisławowskiej, urbanistycznego projektu z drugiej połowy XVIII wieku. Pierwotnie znana jako Droga Królewska, prowadziła od Zamku Ujazdowskiego do wsi Wielka Wola. Przed rokiem 1875, po południowej stronie ulicy, zbudowano koszary dla rosyjskiego Litewskiego Pułku Lejbgwardii.
W grudniu 1933 roku aleja otrzymała nazwę al. 6 Sierpnia, upamiętniającą wymarsz Pierwszej Kompanii Kadrowej w 1914 roku.
W trakcie II wojny światowej zabudowa tego odcinka ulicy została niemal całkowicie zniszczona. Po wojnie, w wyniku uchwały Rady Narodowej m.st. Warszawy z dnia 17 stycznia 1946, ulicy nadano nową nazwę – aleja Wyzwolenia. Nowe założenie urbanistyczne, które wykorzystało historyczną oś stanisławowską, zostało zaprojektowane przez Eleonorę Sekrecką. W latach 1949-1955 powstało osiedle mieszkaniowe MDM Latawiec, nazwane tak ze względu na kształt widziany z lotu ptaka, z szerokimi pasami zieleni pomiędzy jezdnią a budynkami. Z alei odchodzą cztery ulice, które tworzą całość założenia, w którym znajdują się szkoły oraz przedszkola usytuowane za głównymi budynkami.
Ostateczne ukształtowanie alei Wyzwolenia miało miejsce wraz z budową Trasy Łazienkowskiej, kiedy to od strony przebudowanego placu Na Rozdrożu wzniesiono dwa budynki mieszkalne.
Mimo licznych przekształceń urbanistycznych, aleja zachowała układ i charakter fragmentu osiemnastowiecznej osi stanisławowskiej – oś alei kieruje się w stronę Zamku Ujazdowskiego, a w kierunku zachodnim obserwować można daleką perspektywę ulicy Nowowiejskiej, która zamyka się na terenie odległej Stacji Filtrów.
Ważniejsze obiekty
Wydawnictwo Iskry (nr 18)
Przypisy
