Aleja Wielkopolski
Aleja Wielkopolski to aleja znajdująca się w Warszawie, która została wytyczona w latach 1932–1935 według projektu Zygmunta Hellwiga. Stanowi ona oś wzdłuż założonego w 1938 roku parku Wielkopolskiego.
Opis
W pierwotnym zamyśle aleja ta miała być jedną z osi planowanej, lecz nigdy nie zrealizowanej Dzielnicy Józefa Piłsudskiego. Zgodnie z ówczesnymi projektami, aleja Wielkopolski miała mieć 60 metrów szerokości oraz znacznie dłuższy przebieg, kończąc się przy ulicy Wołoskiej, na wysokości ulicy Madalińskiego.
Ostatecznie zrealizowano jedynie fragment alei, od ulicy Filtrowej do ulicy Wawelskiej.
Wzdłuż alei zostały wytyczone mniejsze uliczki – Łęczycka oraz Łukasza Górnickiego, które stanowią granice parku Wielkopolskiego. Park ten, zaplanowany w 1938 roku, miał według przedwojennych koncepcji stanowić oprawę dla tego fragmentu założenia.
Na początku alei, od strony ulicy Filtrowej, w latach 1926–1930 powstały dwa bliźniacze budynki spółdzielcze, należące do Kolonii Lubeckiego, zlokalizowane przy Filtrowej 63 i 65, zaprojektowane przez Romana Felińskiego.
Pierwszy z budynków został zrealizowany dla Spółdzielni Mieszkaniowej Urzędników Prywatnych i Wolnych Zawodów, natomiast drugi (ul. Filtrowa 65) został wzniesiony dla Spółdzielni Mieszkaniowej „Osiedle Wojskowe”.
Pod koniec lat 30. planowano wytyczenie nowych ulic na skwerze pomiędzy aleją Wielkopolski a ulicami Reja, Dantyszka i Krzyckiego. Ulice te miały nosić nazwy Mekki i Medyny w związku z planami budowy meczetu dla społeczności tatarskiej. Niestety, wybuch II wojny światowej uniemożliwił realizację tych przedsięwzięć.
