Aleja Jerzego Waszyngtona w Warszawie

Aleja Jerzego Waszyngtona to ulica zlokalizowana w dzielnicy Praga-Południe w Warszawie.

Historia

Początkowo była to zakręcona Czerwona Droga, która została usypana w 1914 roku w celach militarnych jako połączenie Traktu Brzeskiego z materiałów z rozbieranych fortów, od mostu na Grochów.

Przed rozpoczęciem I wojny światowej most Mikołajewski (Poniatowskiego) połączył Saską Kępę z Warszawą. Most ten, po zniszczeniu w 1915 roku, został odbudowany w latach 1921–1927. W tym okresie nastąpił dynamiczny rozwój budownictwa na Saskiej Kępie, co skutkowało wytyczaniem nowych ulic. W 1928 roku, na miejscu dawnej polnej Czerwonej Drogi, wytyczono nową ulicę, początkowo od ul. Saskiej, a później od skrzyżowania z al. Poniatowskiego w kierunku Grochowa. Po wydłużeniu alei do 2430 m, w 1939 roku stała się ona trzecią co do długości arterią stolicy, po ul. Marszałkowskiej i al. Niepodległości.

W kwietniu 1932 roku ulicy nadano imię pierwszego prezydenta Stanów Zjednoczonych, Jerzego Waszyngtona.

Latem 1939 roku rozpoczęto budowę torów tramwajowych na tej ulicy, jednak prace zostały przerwane przez wybuch II wojny światowej. Inwestycję dokończono w czasie niemieckiej okupacji wiosną 1942 roku. Ulica wyróżnia się nietypowym dla Warszawy układem torowiska, które znajduje się po obu stronach jezdni, co wcześniej zastosowano m.in. w Alejach Ujazdowskich.

Do 1939 roku zabudowana była po stronie południowej od ul. Francuskiej do ul. Międzynarodowej oraz między ul. Międzyborską, ul. Grenadierów i ul. Grochowską. Wojna jednak zatrzymała budowę wielopiętrowych budynków. W wrześniu 1939 roku Grochowa bronił 21 pułk piechoty Dzieci Warszawy, zaś pierwszą część al. Waszyngtona do Międzynarodowej bronił 336 pułk piechoty, mobilizacyjny rzut 36 pułku piechoty Legii Akademickiej, który przed wojną stacjonował w praskich koszarach. W 1944 roku teren ten był miejscem walk podczas powstania warszawskiego w pierwszych dniach sierpnia oraz w połowie września, podczas zdobywania Pragi przez radzieckie oddziały 47 i 40 Armii oraz 1 Armię Wojska Polskiego. Po 14 września Saska Kępa została obsadzona przez oddziały 2 i 3 Dywizji Piechoty, a w parku Skaryszewskim znajdowały się pozycje polskiej artylerii.

W latach 1959−1966, pomiędzy ul. Kinową a ul. Grenadierów, zbudowano osiedle 'Kinowa’. Po wojnie stworzono projekt budowy toru kolarskiego na terenach parkowych, nawiązujący do planów sprzed wojny, jednak został on porzucony.

W latach 1962–1963, pod numerem 2b, powstał 13-piętrowy wieżowiec z przeszkloną fasadą, zaprojektowany przez Marka Leykama. Był to pierwszy wieżowiec w prawobrzeżnej Warszawie.

Przebieg

Aleja prowadzi od ronda Wiatraczna do ronda Waszyngtona.

Aleja jest częścią komunikacyjną, która przylega do niemal całego miasta w linii wschód-zachód. Cały ciąg składa się z następujących ulic: aleja Jerzego Waszyngtona – aleja Józefa Poniatowskiego – aleja 3 Maja – Aleje Jerozolimskie.

Aleja Jerzego Waszyngtona to szeroka ulica, z dwoma pasami ruchu w każdym kierunku. Kierunki ruchu nie są rozdzielone pasem zieleni, a jedynie podwójną linią ciągłą. Na niemal całej długości alei obowiązuje zakaz skrętu w lewo, z wyjątkiem ul. Grenadierów w kierunku ronda Wiatraczna oraz ul. Międzyborskiej w kierunku ronda Waszyngtona. Ulica ta jest jedyną w Warszawie, która posiada specyficznie umieszczone tory tramwajowe – znajdują się one po obu stronach ulicy, poza jezdnią, po jednym torze z każdej strony. Wymaga to szczególnej ostrożności przy zjeżdżaniu z alei w prawo, w boczne uliczki. Na odcinku około kilometra, od ronda Waszyngtona do ul. Międzynarodowej oraz od ul. Kinowej do ul. Międzyborskiej, obok torów tramwajowych w kierunku ronda Wiatraczna, znajduje się równoległa jednokierunkowa jezdnia dla ruchu lokalnego.

Na krótkim odcinku alei wytyczono ścieżkę rowerową.

Ważniejsze obiekty