Alegoria Starego i Nowego Testamentu
Obraz stworzony przez niemieckiego malarza Hansa Holbeina Młodszego w latach 1532–1535, obecnie eksponowany w Szkockiej Galerii Narodowej w Edynburgu.
Opis
Artysta ukazał na dziele swoisty skrót Biblii. Po lewej stronie obrazu przedstawiono „ponurą teologię” Starego Testamentu, natomiast po prawej stronie „teologię zbawienia” Nowego Testamentu. Stary Testament przypomina człowiekowi o jego śmiertelności, która wynika z grzechu pierworodnego – na obrazie widoczni są pierwsi rodzice, spożywający zakazany owoc pod wpływem węża. Na szczycie Góry Horeb Mojżesz odbiera kamienne tablice z dekalogiem. Poniżej umieszczono węża miedzianego na palu, co nawiązuje do znanej sceny z Księgi Liczb, będącej typologią ofiary krzyżowej Chrystusa. Cień śmierci kładzie się na wszystkich ludzi Starego Przymierza, a w dolnym lewym rogu obrazu artysta umieścił leżący w grobie ludzki szkielet.
W centrum obrazu znajduje się drzewo. Po lewej stronie ma ono suche gałęzie, podczas gdy po prawej stronie prezentuje się jako zielone. Pod drzewem siedzi nagi człowiek, którego pouczają prorok Izajasz oraz św. Jan Chrzciciel. Po prawej stronie dzieła ukazana jest teologia pełna nadziei. Zamiast miedzianego węża widzimy ofiarę Chrystusa na krzyżu, zamiast przerażającego widoku grobu zmartwychwstającego Chrystusa, a zamiast kamiennych tablic – łaskę Zbawienia. Natomiast zamiast grzechu Adama i Ewy przedstawiono Baranka Bożego, który gładzi grzechy świata. W zrozumieniu przesłania dzieła pomocne są także łacińskie napisy.
Zobacz też
- Prawo i Ewangelia
