Alef (א) – to pierwsza litera w alfabetach semickich, takich jak fenicki, aramejski, arabski, hebrajski oraz syryjski, która odpowiada liczbie 1.
Alef w języku hebrajskim
Początkowy piktogram, z którego wyewoluowała hebrajska litera alef, przedstawiał głowę byka. W nowoczesnym hebrajskim dźwięk tej litery jest reprezentowany przez zwarcie krtaniowe, jak w słowie ראה [ra’a] (czyli „widział/zobaczył”); alef może również być niemy, jak w słowie ראש [rosz] (oznaczającym „głowę” lub „kierownika”), gdzie alef traci swoją spółgłoskową wartość, a jedynie „nosi” samogłoskę o.
W mistycznych tradycjach judaizmu graficzny kształt alef symbolizuje nieskończoność oraz Boga, a także jedność. Uważa się, że litera ta składa się z dwóch judów (י, które w gematrii ma wartość 10) oraz z wawa (ו, o wartości 6) – ich łączna wartość numeryczna odpowiada imieniu Boga (jud-he-waw-he, יהוה, znanemu jako Jahwe). W 26. gematrii utrzymuje się, że jest to dowód na jedność Boga.
W midraszu alef jest chwalony za swoją skromność: choć jest pierwszą literą alfabetu, nie domaga się, by Tanach (hebrajska nazwa Starego Testamentu, który zaczyna się od drugiej litery, bet) zaczynał się od niego. Niemniej jednak alef rozpoczyna Dekalog, zaczynając od słowa Anochi.
Alef w matematyce
Symbol ℵ jest używany do oznaczania liczb kardynalnych, które reprezentują moce zbiorów nieskończonych (więcej informacji można znaleźć w artykule o skali alefów).
Zobacz też
alif
alfa
