Alec Stock
Alec Stock (30 marca 1917 – 16 kwietnia 2001) był angielskim piłkarzem i menedżerem, który współpracował z takimi klubami jak Yeovil Town, Queens Park Rangers, Luton Town oraz Fulham FC. Zmarł w swoim domu w Wimborne, po długiej chorobie.
Początki
Alec urodził się w Peasedown St. John, małej miejscowości w południowo-zachodniej Anglii. Jego ojciec pracował jako górnik w pobliskiej kopalni w Radstock. Po strajku górników w 1926 roku, jego rodzina przeniosła się do Dartford w hrabstwie Kent. Stock uzyskał stypendium, które umożliwiło mu edukację w lokalnej szkole. Początkowo nie zajmował się piłką nożną, uprawiał natomiast inne popularne sporty, takie jak rugby (grając na pozycji łącznika ataku) oraz krykiet. Marzył o grze w drużynie Somerset. Jego przygoda z piłką nożną zaczęła się w wieku nastoletnim, gdy grał w małej drużynie z Wilmington, a później w zespole Redhill z sąsiedniego hrabstwa Sussex, gdzie występował jako środkowy napastnik. Następnie dołączył do amatorskiej drużyny Tottenhamu Hotspur, łącząc grę z pracą w banku. W jednym z meczów kontrolnych, Stock zdobył hat-tricka, co zwróciło uwagę menedżera Charltonu Athletic, Jimmy’ego Seeda, który zaprosił go do Londynu. W 1936 roku, Alec podpisał swój pierwszy profesjonalny kontrakt z Charltonem, jednak przez dwa lata nie zdołał przebić się do pierwszego zespołu i trafił do Queens Park Rangers, gdzie zagrał 30 meczów ligowych. Niestety, przydarzyła mu się kontuzja kostki, a wkrótce potem wybuchła II wojna światowa.
II wojna światowa
Podczas wojny, Stock awansował w stopniach wojskowych. Jak sam wspominał, „w tych czasach wykorzystywał swoje umiejętności przywódcze na boisku”. W 1944 roku, został ciężko ranny w bitwie pod Caen we Francji, gdzie czołg, którym dowodził, został zniszczony, a szrapnele utkwiły w jego ciele, część pozostała z nim aż do śmierci. Wojna zakończyła się dla niego w tym momencie, a Stock został przewieziony do Walii na rekonwalescencję pod opieką żony, Marjorie, którą poślubił rok wcześniej.
Kariera menedżerska
Yeovil Town
Stock trafił do klubu Yeovil Town nieco przypadkowo, dzięki artykułowi w Daily Herald, który zwrócił uwagę jego żony. Klub poszukiwał grającego menedżera, a Stock został wybrany spośród ponad sześćdziesięciu kandydatów. W swoim drugim sezonie (1946-1947) osiągnął znaczący sukces, kończąc amatorską Ligę Południową na czwartym miejscu. Jednak największym osiągnięciem Stocka był niezwykły sezon 1948-1949, kiedy to jego drużyna dotarła do piątej rundy Pucharu Anglii, pokonując w drodze do niej zespół Sunderland 2-1. Mecz ten był zaledwie drugim przypadkiem w historii angielskiego futbolu, w którym zespół niesklasyfikowany pokonał drużynę z najwyższej ligi. Stock zdobył również bramkę w tym meczu, a w końcówce, przy korzystnym wyniku, powiedział pamiętne słowa: „który teraz stchórzy, panowie, wylatuje”. W tym samym sezonie, drużyna z Yeovil dotarła do finału Pucharu Ligi Południowej. Kolejny sezon rozpoczął od zdobycia 10 punktów w czterech meczach, po czym zaskakująco przyjął ofertę Leyton Orient, co zakończyło ważny rozdział w historii Yeovil Town.
Lata 50.
Z Leyton Orient Stock dwukrotnie dotarł dalej w rozgrywkach Pucharu Anglii niż w Yeovil, osiągając ćwierćfinały w 1952 i 1954 roku. O ile porażka z Arsenalem w 1952 roku była przewidywalna, to przegrana z Port Vale dwa lata później była dla niego „największym piłkarskim rozczarowaniem”. W sezonie 1955-1956, jako menedżer, poprowadził drużynę do tytułu mistrza Third Division. Po tym zakończył współpracę z Leyton Orient. W ciągu następnych sześciu miesięcy krótko prowadził Arsenal oraz włoski klub AS Roma. Latem 1959 roku powrócił do Londynu, aby objąć Queens Park Rangers.
Queens Park Rangers
Drużyna Rangersów miała za sobą trudny sezon, unikając relegacji do czwartej dywizji. Stock szybko zdobył uznanie zarówno wśród fanów, jak i piłkarzy. Pierwszym krokiem ku temu był transfer Briana Bedforda z Bournemouth, który w ciągu sześciu lat zdobył 170 bramek dla QPR, plasując się w czołówce najlepszych strzelców w historii klubu. Stock wprowadził drużynę do górnej części tabeli, a w swoim drugim sezonie na Loftus Road Rangersi ustanowili rekord najwyższego ligowego zwycięstwa, pokonując Tranmere 9-2. Kilka lat później QPR zdobyło kolejne osiągnięcie, strzelając w sezonie 111 bramek.
Stock miał na celu awans do wyższej klasy rozgrywkowej, co udało mu się pod koniec swojej kadencji. Sezon 1966-1967 przyniósł mu drugi tytuł mistrza Third Division oraz Puchar Ligi Angielskiej, w finale pokonując West Bromwich Albion 3-2 po przegranej 0-2. W kolejnym sezonie, już w drugiej dywizji, drużyna zdobyła awans do First Division, co stanowiło bezpośrednie zaplecze Premier League. Po tym sezonie Stock opuścił Loftus Road w 1968 roku, pozostawiając trwały ślad w historii Super Hoops, a następnie przeszedł do Luton Town.
Ostatnie sukcesy
Mimo pogarszającego się zdrowia (był astmatykiem), Stock kontynuował prowadzenie kolejnych klubów. W latach 1968-1972 prowadził Luton, zdobywając swój trzeci tytuł mistrza Third Division. Następnie przez cztery sezony pełnił funkcję menedżera Fulham, gdzie drużyna osiągnęła największy sukces, docierając do finału Pucharu Anglii w 1975 roku. Niestety, Wembley nie było szczęśliwe dla Stocka, gdyż jego zespół przegrał 0-2 z West Hamem. W grudniu 1976 roku opuścił Londyn po przejęciu klubu przez nowego właściciela. Na krótko prowadził jeszcze Bournemouth, a ostatni epizod jako menedżer miał miejsce w 1978 roku, kiedy pełnił rolę tymczasowego menedżera Queens Park Rangers.
