Aldona Mickiewicz (urodzona 12 sierpnia 1959 roku w Oświęcimiu) to polska malarka.
Życiorys
W latach 1979–1984 studiowała malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie, gdzie uzyskała dyplom w pracowniach Stanisława Rodzińskiego i Zbyluta Grzywacza. W tym samym okresie, od 1980 do 1984 roku, uczestniczyła w wykładach z filozofii na Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie.
W latach 80. była aktywna w ruchu kultury niezależnej, co zaowocowało przyznaniem jej w 2016 roku medalu Dziękujemy za wolność.
„Aldona Mickiewicz od początku swojej artystycznej kariery jest wierna gatunkowi martwej natury, a także – z determinacją, konsekwentnie, pędzlem, słowem i piórem – broni potrzeby realizmu, który pojmuje nie tylko jako imitatio naturae, ale jako język, który niejako „wskrzesza” rzeczywistość, przywracając ład i porządek świata.”
„Sztuka Aldony Mickiewicz jest specyficzną manifestacją kobiecej wrażliwości, która przejawia się w zmaterializowanej z rzadką czułością pamięci o tym, co najbardziej ulotne: intymnych, czasami głęboko skrywanych emocjach, związanych z relacjami między kobietą a mężczyzną (takich jak Wybebeszona, 1987; Obnażona, 1990; Otchłań, również 1990)”
Aldona Mickiewicz prezentowała swoje obrazy na około 200 wystawach indywidualnych i zbiorowych w Polsce oraz za granicą, w tym w Niemczech, Szwajcarii, Japonii i Włoszech. Do ważniejszych wystaw należą: Cóż po artyście w czasie marnym? w Zachęcie (Warszawa 1990); Time & Tide (Tokio 1992); Biblia we współczesnym malarstwie polskim, Muzeum Narodowe w Gdańsku (1994); I barbari nel giardino, Complesso Monumentale di S. Giovanni in Monte (Bolonia 1998); Obrazy śmierci w sztuce polskiej XIX i XX wieku, Muzeum Narodowe w Krakowie (2000); Pamięć i uczestnictwo, Muzeum Narodowe w Gdańsku (2005); Aldona Mickiewicz, Muzeum Narodowe, Pałac Opatów, Gdańsk-Oliwa (2009); Pokolenie ’80. Niezależna twórczość młodych w latach 1980-89, Muzeum Narodowe w Krakowie (2010); Et in Arcadia Ego, Willa Decjusza (Kraków 2014); W istocie rzeczy, Muzeum Górnośląskim w Bytomiu (2016).
Jej obrazy są częścią kolekcji krajowych i zagranicznych, m.in. w: Muzeum Narodowym w Gdańsku, Muzeum Górnośląskim w Bytomiu, Muzeum Sztuki Współczesnej w Radomiu, Mazowieckim Centrum Sztuki Współczesnej „Elektrownia” w Radomiu, Muzeum Współczesnej Sztuki Religijnej „Dom praczki” w Kielcach, Muzeum Archidiecezji Warszawskiej, Muzeum Diecezjalnym w Opolu, Muzeum Historycznym Miasta Tarnobrzega, Augustinum Stiftung (Monachium) oraz w galerii portretów Opactwa Cystersów w Abbaye d’Hauterive (Szwajcaria).
Współpracowała z takimi publikacjami jak Tygodnik Powszechny, Znak oraz Konteksty.
Jej mężem jest malarz Tadeusz Boruta, z którym w latach 1992–1993 stworzyła serię obrazów w dawnym kościele klasztoru sióstr benedyktynek w Monte San Savino.
Nagrody
2008: Nagroda im. Kazimierza Ostrowskiego,
2013: I Nagroda w konkursie Wydawnictwa Znak na wspomnienia o ks. Józefie Tischnerze.
Przypisy
