Aldobrandino I d’Este
Aldobrandino I d’Este (urodzony około 1190 roku w Ferrarze, zmarły w 1215 roku w Ankonie) był markizem Ferrary oraz Este od 1212 do 1215 roku, a także markizem Ankony w 1212 roku oraz markizem Mantui i podestą Werony od 1212 do 1213 roku.
Był najstarszym dzieckiem Azzo VI d’Este oraz jego pierwszej żony Zofii de Maurienne, która była córką Humberta III Sabaudzkiego i Klemencji z Zähringen. W listopadzie 1212 roku zmarł jego ojciec, co sprawiło, że Aldobrandino, jako najstarszy syn, objął władzę nad marchią esteńską oraz tytuł markiza Ankony, który został potwierdzony dla jego ojca przez Otto IV Welfa oraz papieża Innocentego III. W 1213 roku, w wyniku konfliktu z Padwą, stracił kontrolę nad Este, Montagnaną oraz Scodosią.
W polityce zagranicznej, podobnie jak jego ojciec, był przeciwnikiem Otto IV i wspierał papieża Innocentego III. W czasie jego rządów Ankona była szczególnie zagrożona przez hrabiów Celano, władców Padwy oraz Ezzelino II da Romano. Jego konflikty z Padwą zakończyły się klęską. W obliczu trudnych warunków, zmuszony był zaciągnąć pożyczkę, której zabezpieczeniem stał się jego przyrodni brat, przyszły markiz Azzo VII d’Este. Niedługo potem udało mu się pokonać wojska hrabiego Celano.
Aldobrandino I zmarł nagle w 1215 roku w wieku zaledwie 25 lat, prawdopodobnie w wyniku otrucia. W chwili jego śmierci ród Este utracił kontrolę nad Ankoną, a tytuł markiza Ankony stał się czysto tytularny aż do 1330 roku. Dodatkowo, w 1222 roku jego ród stracił kontrolę nad Ferrarą. Następcą Aldobrandina został jego przyrodni brat Azzo VII.
Z nieznaną żoną miał córkę Beatrycze (urodzoną około 1215 roku, zmarłą w 1245 roku), która od 1234 roku była trzecią żoną króla Węgier Andrzeja II i miała z nim (choć ojcostwo jest niepewne) syna Stefana Pogrobowca. Po śmierci Andrzeja w 1235 roku Beatrycze powróciła do Włoch.
Bibliografia
Ch. Crawley, Fundation for Medieval Genealogy: Aldobrandino I d’Este
