Aldo Rossi

Aldo Rossi (ur. 3 maja 1931 w Mediolanie, zm. 4 września 1997 tamże) był włoskim architektem postmodernistycznym, publicystą i projektantem, który w 1990 roku zdobył Nagrodę Pritzkera.

W latach 1949–1959 Rossi studiował architekturę na Politechnice w Mediolanie. W okresie 1955–1964 współpracował z czasopismem Casabella Continuità (ISSN 0008-7181). Wraz z Luką Medą zaplanował 53. triennale w Mediolanie w 1954 roku. W 1965 roku objął stanowisko wykładowcy na tej samej uczelni.

Wczesne prace Rossiego charakteryzują się odniesieniami do historii, jednocześnie prezentując jasną i uproszczoną formę oraz wykorzystując efekty światłocienia. W 1966 roku zaprezentował swoje koncepcje dotyczące architektury i urbanistyki w książce L’architettura della città (Architektura miasta).

W latach 1972–1974 pełnił funkcję profesora zaproszonego na ETH w Zurychu. W 1983 roku prowadził 1. Biennale Architektury w Wenecji. W 1987 roku, wspólnie z Umberto Barbierim, założył biuro w Hadze. W 1988 roku został członkiem honorowym American Institute of Architects, a w 1990 roku otrzymał Nagrodę Pritzkera.

Jako projektant współpracował z włoską firmą ALESSI, dla której stworzył serwis do kawy i herbaty nawiązujący formą do współczesnej architektury (w ramach serii „Tea&Coffee Piazza” 1983), ekspres do kawy „La conica” z 1984 roku oraz czajnik do herbaty „Il conico” z 1986 roku.

W latach 1990–1993 zorganizowano duże wystawy twórczości Rossiego w Paryżu, Berlinie, Gandawie i Amsterdamie.

Aldo Rossi zmarł tragicznie w wyniku wypadku samochodowego w 1997 roku.

Główne dzieła

pomnik partyzantów w Segrate, 1965
budynek mieszkalny Gallaterese w Mediolanie, 1968–1973
projekt cmentarza San Cataldo koło Modeny (wspólnie z Giannim Braghierim), 1971, realizacja 1980
pływający pawilon Teatro del Mondo w Wenecji, 1979
niezrealizowany projekt Niemieckiego Muzeum Historycznego w Berlinie, 1988
Bonnefantenmuseum w Maastricht, 1992–1995
budynek Cirque de Soleil w Berlinie, 1997–2000