Aldo Clementi (ur. 25 maja 1925 w Katanii, zm. 3 marca 2011 w Rzymie) był włoskim kompozytorem.
Życiorys
W latach 1939–1947 uczył się gry na fortepianie. Kształcił się również w zakresie kompozycji pod okiem Alfredo Sangiorgiego oraz w Akademii Muzycznej św. Cecylii w Rzymie w latach 1952–1954, gdzie jego nauczycielem był Goffredo Petrassi. Dodatkowo, w latach 1943–1948 studiował filozofię. W latach 1955–1962 uczestniczył w Międzynarodowych Letnich Kursach Nowej Muzyki w Darmstadcie, gdzie miał okazję poznać takich kompozytorów jak Bruno Maderna i Luigi Nono, a w sezonie 1961/1962 uczył się w klasie Karlheinza Stockhausena. Od 1956 do 1957 roku współpracował ze studiem muzyki elektronicznej w Mediolanie.
Był wykładowcą w konserwatoriach w Mediolanie oraz Bolonii. Publikował również artykuły dotyczące muzyki współczesnej w włoskich czasopismach.
Twórczość
Początkowo jego twórczość była inspirowana muzyką Igora Strawinskiego, jednak po studiach u Alfredo Sangiorgiego skupił się na dodekafonii. Po kursach w Darmstadcie zaczął poszukiwać nowych form wyrazu, przyjmując technikę grupową oraz zasady muzycznego informelu i kolażu.
W jego dorobku znajdują się m.in. następujące kompozycje: Uwertura na orkiestrę (1954), Kantata Calderon (1956), Tre studi per orchestra da camera (1957), Triplum na flet, obój i klarnet (1960), utwory elektroniczne Collage 1 i 2 (1960–1967), Informel I–III na orkiestrę (1961–1963), B.A.C.H. na fortepian (1970), Clessidra na orkiestrę kameralną (1976), koncert wiolonczelowy (1977), dwa koncerty fortepianowe (1972 i 1986), Dodici variazioni na gitarę (1980), Fantasia su roBErto FABbriCiANI na flet i taśmę (1980–1981), rondo 1-aktowe Es (1981), AEB na 17 instrumentów (1983), Cent sopirs na chór i 24 instrumenty dęte (1983), O Du Selige na orkiestrę (1987), The Plaint na sopran i 13 instrumentów (1992), Cantilena 2 na skrzypce, wiolonczelę, altówkę, flet i klarnet (1997), Passacaglia 2 na flet altowy, róg, trąbkę, smyczki i fortepian (1997), Largo na smyczki (1999), Texture na tubę i taśmę (2005), 2×6 na fortepian i wibrafon (2006).
Przypisy
