Aldo R. Castañeda (urodzony 17 lipca 1930 roku w Nervi, Włochy, zmarły 30 kwietnia 2021 roku w Gwatemala City w Gwatemali) był jednym z pionierów kardiochirurgii dziecięcej.
Życiorys
Matka Aldo, Isabel Heuberger, pochodziła z Nikaragui, a jego ojciec, Ricardo Castañeda Palacios, był z Gwatemali. Aldo rozpoczął naukę w szkole podstawowej w Monachium w 1936 roku. Po wybuchu II wojny światowej, obywatelstwo gwatemalskie uniemożliwiło im opuszczenie Niemiec. Po krótkiej wizycie w Gwatemali w 1948 roku, wrócił do Europy i uczęszczał do Institutu auf dem Rosenberg w St. Gallen w Szwajcarii, jednej z najstarszych i najlepszych prywatnych szkół dla uczniów w wieku od 6 do 19 lat na świecie. Ukończył ją w 1950 roku, uzyskując również świadectwo ukończenia szkoły oksfordzkiej (Oxford School Certificate).
W 1951 roku Aldo powrócił do Gwatemali, gdzie rozpoczął studia medyczne na Uniwersytecie San Carlos de Guatemala, jedynej wówczas uczelni medycznej w kraju. Od drugiego roku studiów aż do ich zakończenia, corocznie był ogłaszany najlepszym studentem medycyny. W styczniu 1958 roku, po uzyskaniu dyplomu lekarza, otrzymał Nagrodę Justo Rufino Barrios (Justo Rufino Barrios Award) dla najwybitniejszego studenta Uniwersytetu.
W latach 1956–1957, będąc jeszcze studentem, Castañeda prowadził eksperymentalne badania pod kierunkiem profesora chirurgii, Eduardo Lizarralde, który był także kierownikiem laboratoriów chirurgii eksperymentalnej na Uniwersytecie Świętego Karola. Badania polegały na podłączeniu psów do krążenia pozaustrojowego, a kilka z nich przeżyło ten zabieg.
W 1963 roku ukończył studia magisterskie z biochemii, a w 1964 roku uzyskał stopień doktora filozofii w dziedzinie fizjologii i chirurgii doświadczalnej. W tym samym roku zakończył stypendium chirurgiczne, a po zdaniu egzaminów American Board of Surgery i American Board of Thoracic Surgery, został mianowany instruktorem na Wydziale Chirurgii Uniwersytetu Minnesota. Jego kariera akademicka szybko się rozwijała, a w 1970 roku uzyskał tytuł profesora chirurgii na Uniwersytecie Minnesota.
W 1972 roku, w wieku 42 lat, objął kierownictwo światowego programu operacji wrodzonych serca w Szpitalu Dziecięcym w Bostonie. W 1975 roku został profesorem chirurgii dziecięcej w Harvard Medical School, a w 1981 roku mianowano go chirurgiem naczelnym w Boston Children’s Hospital. Pozostał na tych stanowiskach do 1995 roku, przechodząc na emeryturę po 23 latach, w których zmienił metody operacji wrodzonych wad serca na całym świecie, inspirując wielu chirurgów. Jego umiejętności interpersonalne przyczyniły się do stworzenia programowego podejścia do wrodzonych wad serca, które stało się wzorem współpracy między chirurgami, kardiologami i pielęgniarkami na całym świecie.
Największe osiągnięcia:
- chirurgia korekcyjna noworodków oraz wczesne leczenie operacyjne złożonych wrodzonych wad serca
- program podejścia do opieki nad pacjentami z wrodzonymi wadami serca, oparty na współpracy i wzajemnym szacunku między chirurgami, kardiologami, pielęgniarkami i innymi specjalistami
- stworzenie funkcjonalnego i niezależnego programu chirurgii wrodzonych wad serca w Gwatemali – Gwatemalski Oddział Sercowo-Naczyniowy (Unicar)
- założenie Fundacji Aldo Castañeda w 1998 roku
Jako nauczyciel i mentor, przeszkolił bezpośrednio ponad 100 kardiochirurgów dziecięcych, z których 44 objęło kierownictwo w programach kardiochirurgii dziecięcej na całym świecie. Jednym z nich był William Norwood. Aldo był uznawany za lidera przez pokolenia lekarzy, na których rozwój miał znaczący wpływ. W 2006 roku został uhonorowany miejscem w Galerii Sław Kardiologii Dziecięcej (Pediatric Cardiology Hall of Fame).
Przypisy
