Aldgate – historia bramy wjazdowej
Aldgate to dawny wjazd do londyńskiego City, będący jedną z sześciu bram w murze obronnym, który zbudowali Rzymianie w II/III wieku. Bramę przebudowywano trzykrotnie, aż ostatecznie została wyburzona w 1761 roku. Pozostałości po tej budowli, ukryte pod powierzchnią ulicy, są wpisane do rejestru zabytków (scheduled monument) i kilkukrotnie poddawano je badaniom archeologicznym.
Droga, która prowadziła przez bramę, kierowała się w stronę Anglii Wschodniej. Obecnie nazwa Aldgate odnosi się do krótkiego odcinka tej drogi, w miejscu, gdzie niegdyś znajdowała się brama. Na zachodzie droga rozwidla się na ulice Leadenhall Street oraz Fenchurch Street, a jej przedłużenie na wschód stanowi Aldgate High Street, która kontynuuje się jako Whitechapel Road.
Historia
Bramę oraz londyński mur obronny wzniesiono przez Rzymian na przełomie II i III wieku (Londinium). Wczesnym średniowieczu Anglosasi nadali jej nazwę Ealdgate, co oznacza „stara brama”. Przebudowa miała miejsce między 1108 a 1147 rokiem, a w 1215 roku dobudowano do niej dwie wieże o półkolistym kształcie. Poeta Geoffrey Chaucer, pracujący jako celnik, wynajmował mieszkanie zlokalizowane nad bramą w latach 1374–1385. Kolejna renowacja bramy miała miejsce w latach 1607–1609, kiedy to zyskała swój ostateczny wygląd z dwoma prostokątnymi wieżami oraz nowym, węższym przejściem dla pieszych. W 1761 roku brama została rozebrana, aby poszerzyć biegnącą przez nią ulicę, a jedynie fundamenty pozostały. Antykwariusz Ebenezer Mussell zakupił rozebraną budowlę i odbudował ją na swojej posiadłości w Bethnal Green, która została zniszczona na początku XIX wieku.
