Albuminy
Albuminy to białka, które można znaleźć w różnych płynach, takich jak osocze krwi i mleko, a także w tkankach zwierząt oraz nasionach roślin. Charakteryzują się małymi masami cząsteczkowymi, są dobrze rozpuszczalne w wodzie (są hydrofilowe) i łatwo krystalizują. W ich składzie kluczową rolę odgrywają kwas asparaginowy i glutaminowy (do 25%), leucyna i izoleucyna (około 16%), natomiast glicyny jest niewiele (około 1%).
Przykłady albumin pochodzenia zwierzęcego to: albumina osocza, α-laktoalbumina mleka oraz owoalbumina.
Albumina osocza jest syntetyzowana przez wątrobę (zarówno przez hepatocyty, jak i komórki Kupffera). Stanowi główne białko w osoczu krwi, odpowiadając za 60% jego całkowitej zawartości białkowej. Pełni kluczowe funkcje w utrzymaniu ciśnienia onkotycznego, co jest niezbędne do zachowania prawidłowych proporcji wody między krwią a płynami tkankowymi. Albuminy działają również jako bufory pH, transportują niektóre hormony zwierzęce, leki, kwasy tłuszczowe oraz barwniki żółciowe, a także wiążą i transportują dwutlenek węgla. U każdego człowieka występuje specyficzny typ albuminy; bardzo rzadko wątroba produkuje dwa rodzaje tego białka (stan zwany bisalbuminemia) lub nie produkuje go wcale (analbuminemia), co może prowadzić do obrzęków i niskiego ciśnienia krwi. Zmiany w poziomie albuminy w osoczu mogą zakłócać procesy związane z filtracją oraz przenikaniem wody przez ściany naczyń krwionośnych, co wpływa na powstawanie moczu, płynu zewnątrzkomórkowego i chłonki. Prawidłowy poziom albuminy u ludzi wynosi od 35 do 50 mg/ml krwi (dla dzieci poniżej 3. roku życia wynosi od 25 do 55 mg/ml).
Albuminy są często wykorzystywane w leczeniu oparzeń. Typowe leczenie dla oparzenia trzeciego stopnia (obejmującego 30-50% powierzchni ciała) wymaga zastosowania 600 gramów albumin.
