Albrecht Zygmunt von Zeigut-Stanisławski
Albrecht Zygmunt von Zeigut-Stanisławski (znany również jako von Seegut, von Zeiguth) herbu Sulima (ur. 10 sierpnia 1688, zm. 16 września 1768 w Lipowinie) był ostatnim generalnym poczmistrzem Prus Królewskich (od 1735) oraz ministrem tajnego gabinetu Saksonii (od 1762).
Rodzina
Był synem Wacława i Marii Luizy Podewils. Współcześni uważali Albrechta Zygmunta za naturalnego syna elektora saskiego, Augusta II.
Posiadał młodszego brata, Bogusława.
Albrecht Zygmunt Stanisławski był dwukrotnie żonaty: najpierw z Krystyną von Osterhausen, a następnie z księżniczką Albertyną von Holstein-Beck.
W 1738 roku wymieniany jest właściciel Stanclewa, Zygmunt Zeigut-Stanisławski, prawdopodobnie syn Albrechta Zygmunta.
Edukacja i kariera
Albrecht Zygmunt kształcił się w kolegiach jezuickich w Braniewie (od 1700) oraz w Reszlu od 1701 roku. Następnie podróżował i służył w wojsku.
Od 1709 roku był na dworze króla Augusta II, a w latach 1711–1712 brał udział jako żołnierz saski w obleganiu Stralsundu, który był wówczas w rękach Szwecji.
W 1721 roku został szambelanem króla Augusta II na dworze w Dreźnie.
W 1735 roku król August III powierzył mu stanowisko generalnego poczmistrza Prus Królewskich.
Cesarz Karol VI Habsburg nadał mu tytuł hrabiowski w 1736 roku, a król August III odznaczył go Orderem Orła Białego.
W 1743 roku otrzymał tytuł honorowego ministra, a od 1762 roku był ministrem tajnego gabinetu Saksonii.
Od 1765 roku przeszedł na emeryturę, spędzając czas w swoich pałacach w Lipowinie i Królewcu.
Posiadacz majątków ziemskich
Od króla Augusta II Albrecht Zygmunt otrzymał królewszczyzny: Jaktowo w województwie pomorskim w 1713 roku, Tropy w 1727 oraz na 30 lat 30 włók w Kwiecewie w 1728 roku. W 1739 roku nabył majątek w Lipowinie, gdzie w 1740 roku zbudował pałac w stylu barokowym. Posiadał także majątki w Woli Lipowskiej, Strubnie oraz w Hennenbergu k. Świętej Siekierki.
Po śmierci najstarszego brata Abrahama w około 1741 roku, stał się głównym dziedzicem jego majątku. Był także budowniczym dworu w Mołdytach i pałacu w Lipowinie.
Zmarł w Lipowinie 16 września 1768 roku.
Testament
W swoim testamencie cały majątek przekazał na cele społeczne, m.in. na fundacje: katolickiego zakładu dla dziewcząt oraz ewangelickiego ośrodka dla wdów i sierot po wojskowych.
Zgodnie z jego ostatnią wolą, został pochowany w Reszlu. Rodowa krypta Stanisławskich znajdowała się prawdopodobnie w kościele farnym w Reszlu, w pobliżu ołtarza św. Jana Chrzciciela, który nie istnieje, ponieważ spłonął w czasie pożaru kościoła w 1806 roku.
Przypisy
Bibliografia
Tadeusz Oracki, „Słownik biograficzny Prus Książęcych i Ziemi Malborskiej od połowy XV do końca XVIII wieku L-Ż”, Ośrodek Badań Naukowych im. Wojciecha Kętrzyńskiego w Olsztynie, Olsztyn, 1988, ISBN 83-7002-174-3
Rzempołuch Andrzej – „Przewodnik po zabytkach sztuki dawnych Prus Wschodnich”, Agencja Wydawnicza „Remix”, Olsztyn, 1992, ISBN 83-900155-1-X. (str. 36-37)
Jan Chłosta, Słownik Warmii, Wydawnictwo LITTERA, Olsztyn, 2002, ISBN 83-914158-5-6
Małgorzata Jackiewicz-Garniec, Mirosław Garniec „Pałace i dwory dawnych Prus Wschodnich” (Wydanie III poszerzone i uzupełnione), wyd. Studio ARTA, Olsztyn 2001, ISBN 83-912840-2-6 (Str. 317 – budowniczy dworu w Mołdytach).
