Albrecht Jaeger

Albrecht Jaeger

Albrecht Jaeger (urodzony 1 stycznia 1900 we Wrocławiu, zmarły w 1993 w Bielefeld) był niemieckim architektem modernistycznym, który specjalizował się w projektowaniu spółdzielczych osiedli mieszkaniowych na Śląsku.

Życiorys

Jaeger ukończył studia na Państwowej Akademii Sztuki i Rzemiosła Artystycznego we Wrocławiu, gdzie jego nauczycielami byli architekci Adolf Rading i August Endell oraz plastyk Otto Müller. Od początku lat dwudziestych pracował w spółdzielni Schlesische Heimstätte u boku Ernsta Maya, a następnie, w latach 1924–1926, dla spółdzielni DEWOG (Deutsche Wohnungsfürsorgegesellschaft).

Okres przełomu lat dwudziestych i trzydziestych okazał się dla niego czasem najważniejszych projektów, które zrealizował głównie we współpracy z Hugonem Leipzigerem. Wspólnie zaprojektowali m.in. osiedla nowoczesnych wielorodzinnych domów mieszkalnych w Chorzowie, Raciborzu, Zabrzu i Bytomiu, opierając się na zasadach propagowanych przez Bauhaus. Samodzielnie stworzył również dom mieszkalny dla samotnych w Lipsku w 1927 roku oraz osiedle bloków spółdzielni DEWOG przy ul. Hubskiej we Wrocławiu, które zbudowano w latach 1929–1930. W 1930 roku zaprojektował willę doktora Paula Neumanna przy obecnej alei Kasprowicza 103.

W okresie II wojny światowej we Wrocławiu jego projektem był ewangelicki kościół Bożej Miłości na Karłowicach, który został zburzony w 1953 roku. W latach 1943-45 zajmował się projektowaniem umocnień Wrocławia.

Po opuszczeniu Wrocławia w 1945 roku osiedlił się w Meklemburgii. W latach 1947–1949 pełnił funkcję głównego architekta w Wismarze. Następnie, od 1950 roku, pracował w Rostocku, gdzie w 1952 roku opracowywał plan odbudowy miasta po wojennych zniszczeniach. W 1958 roku, uciekając do Berlina Zachodniego, przedostał się do RFN. Osiedlił się w Bielefeld, gdzie pracował aż do przejścia na emeryturę w 1965 roku.

Był synem wrocławskiego architekta Emila Jaegera. Od 1927 roku jego żoną była rzeźbiarka Inge Jaeger-Uhthoff. Ich syn, Thomas Jaeger, urodzony w 1929 roku we Wrocławiu, również został architektem.

Przypisy

Bibliografia

• Konstanze Beelitz, Niclas Förster: Breslau/Wrocław. Przewodnik po architekturze modernistycznej. Wrocław: Via Nova, 2006. Brak numerów stron w książce.
• Encyklopedia Wrocławia. Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 2006, s. 313.
• Rafał Eysymontt, Jerzy Ilkosz, Agnieszka Tomaszewicz, Jadwiga Urbanik (red.): Leksykon architektury Wrocławia. Wrocław: Via Nova, 2011. Brak numerów stron w książce.