Albrecht II (książę Meklemburgii)

Albrecht II

Albrecht II (urodzony około 1318, zmarły prawdopodobnie 18 lutego 1379) był księciem Meklemburgii od 1329 roku, razem z bratem Janem I, oraz księciem Meklemburgii-Schwerin od podziału w 1352 roku.

Życiorys

Albrecht był najstarszym z dorosłych synów księcia Meklemburgii, Henryka II Lwa, z jego drugiej żony Anny, córki księcia Saksonii-Wittenbergi, Albrechta II. W chwili śmierci ojca w 1329 roku, Albrecht był jeszcze dzieckiem, dlatego nad jego i jego młodszym bratem Janem sprawowała władzę rada regencyjna składająca się z przedstawicieli możnowładztwa oraz miast meklemburskich. Członkowie tej rady skupiali się głównie na własnych interesach, a niektórzy z nich w 1336 roku nawet sprzeciwiali się rezygnacji z funkcji, gdy Albrecht osiągnął wiek pełnoletności. Możnowładztwo zyskało na sile w czasach rządów Henryka II, które były naznaczone licznymi konfliktami z sąsiadami, co przyczyniło się do wzrostu wpływów i majątku jego wasali. Albrecht zyskał sojusznika w postaci miast nadbałtyckich, które dążyły do ograniczenia samowoli rycerstwa i zapewnienia pokoju korzystnego dla handlu. Już w 1336 roku m.in. Lubeka wybrała Albrechta na swojego opiekuna. Dzięki wsparciu miast oraz sojuszowi z księciem Werle, Albrecht zdołał pokonać opozycję w radzie regencyjnej i przywrócić pokój w Meklemburgii.

Kontynuował politykę sojuszy z miastami i sąsiadami. W 1337 roku związał się z Rostockiem, Wismarem oraz księciem szczecińskim Barnimem III Wielkim. Rok później, w 1338 roku, zawarto układ między ponad dwudziestoma książętami świeckimi i duchownymi oraz miastami północnej Rzeszy, który wprowadził pokój w tym regionie. Ten układ zapoczątkował okres prosperity oraz potęgi miast hanzeatyckich i był wielokrotnie odnawiany. W 1341 roku Albrecht udał się do cesarza Ludwika IV Bawarskiego, ale w drodze został uwięziony przez hrabiego Guntera ze Schwarzburga. Uwolnienie nastąpiło dopiero w 1342 roku po interwencji cesarskiej.

Po śmierci Ludwika Bawarskiego, nowy król Niemiec, Karol IV Luksemburski, ogłosił, że wszystkie ziemie, którymi książęta meklemburscy władają jako lennicy brandenburscy (w tym m.in. Stargard), będą teraz bezpośrednio lennami Rzeszy. To zbliżyło książąt meklemburskich do nowego króla, co zostało umocnione w 1348 roku, kiedy Karol podniósł ich do wyższej rangi, zmieniając tytuł z Fürst na Herzog. Wsparli wówczas uznanego przez Karola za prawdziwego tzw. fałszywego Waldemara, który podawał się za nieżyjącego Waldemara Wielkiego, pretendenta do margrabstwa brandenburskiego. Dopiero w 1350 roku doszło do porozumienia między Karolem a Wittelsbachami, którzy uznali pozbawienie ich praw do Stargardu.

W 1352 roku Albrecht i jego brat Jan zawarli układ, w wyniku którego Meklemburgia została podzielona: Jan objął świeżo zdobyty Stargard. Ten podział okazał się trwały i zakończył się wymarciem linii stargardzkiej dopiero w 1471 roku.

W 1357 roku zmarł Otto, hrabia Schwerin, nie pozostawiając męskiego potomka. Albrecht, którego syn Albrecht ożenił się z córką Ottona, zgłosił roszczenia do dziedzictwa. Jednakże miasto Schwerin stanęło po stronie Mikołaja, brata zmarłego Ottona, co skłoniło Albrechta do podjęcia działań siłowych. Miasto skutecznie się broniło, a Albrecht musiał zająć się innymi sprawami, co doprowadziło do zawarcia układu, w którym zapłacił swojemu rywalowi, a sam objął Schwerin w posiadanie.

W 1363 roku drugi syn Albrechta, również Albrecht, wywodzący się z szwedzkiej dynastii Folkungów, został wybrany na króla Szwecji. Powstały także możliwości zapewnienia potomkom Albrechta tronu duńskiego – jego najstarszy syn Henryk był żonaty z córką króla duńskiego Waldemara Atterdaga, Ingeborgą, a Waldemar nie miał już synów. W 1371 roku doszło więc do układu Waldemara i Albrechta dotyczącego zapewnienia następstwa duńskiego tronu przez wnuka Albrechta oraz Waldemara, kolejnego Albrechta (IV). Po śmierci Waldemara jednak na króla duńskiego wybrano innego z jego wnuków, późniejszego króla Norwegii, Olafa Haakonssona.

Rodzina

Albrecht był dwukrotnie żonaty. W 1355 roku poślubił Eufemię, córkę Eryka Magnussona, księcia Sudermanii, z dynastii Folkungów (wnuczkę króla Szwecji Magnusa I Birgerssona i siostrę króla Magnusa Erikssona). Z tego małżeństwa pochodziło pięcioro dzieci:

Henryk III (ok. 1337-1383), książę Meklemburgii-Schwerin,
Ingeborga (ok. 1340-przed 1395), druga żona margrabiego brandenburskiego Ludwika VI Wittelsbacha, a później hrabiego Holsztynu Henryka II,
Albrecht III (?-1412), książę Meklemburgii-Schwerin, król Szwecji,
Anna (?-przed 1417), żona hrabiego Holsztynu-Plön Adolfa IX,
Magnus I (?-1384), książę Meklemburgii-Schwerin.

Po śmierci Eufemii, Albrecht ponownie ożenił się w 1378 roku z Adelajdą, córką Ulryka III, hrabiego Honstein. Ze związku tego urodził się tylko syn Albrecht, który zmarł w niemowlęctwie.