Albrecht, Albert
(zm. 14 kwietnia 1395) – arcybiskup Bremy od 1359 roku, reprezentujący dynastię Welfów.
Życie
Albrecht był jednym z potomków księcia Brunszwiku, Magnusa I Pobożnego. Przeznaczony do kariery w Kościele, zajmował różnorodne stanowiska, w tym kanonika w Magdeburgu. W rywalizacji o fotel arcybiskupa Bremy, prowadzonej między Welfami a Oldenburgami, Albrecht, pochodzący z dynastii Welfów, odniósł zwycięstwo dzięki swoim silnym kontaktom w kurii papieskiej (został zatwierdzony na arcybiskupa w 1361 roku) oraz wsparciu ze strony swojego ojca i braci, którzy użyli siły zbrojnej, aby usunąć dotychczasowego administratora archidiecezji, Maurycego z Oldenburga (walki trwały jeszcze w 1365 roku). Jego rządy były czasem dalszego uniezależniania się Bremy od władzy arcybiskupiej, mimo że Albrecht w 1366 roku podjął próbę ograniczenia autonomii miasta – w maju zajął Bremen, jednak w czerwcu jego siły zostały zmuszone do wycofania się. Wzrastające zadłużenie arcybiskupa, będące efektem jego wystawnego stylu życia oraz zniszczeń spowodowanych wojnami i konfliktami, przyczyniło się do tego stanu rzeczy. W rezultacie większość dóbr biskupich została zastawiona, co doprowadziło kraj do kryzysu. Albrecht stał się również bohaterem głośnego skandalu, gdy jeden z duchownych oskarżył go o bycie hermafrodytą.
Bibliografia
Friedrich Prüser: Albert II. (Albrecht). W: Neue Deutsche Biographie. T. 1. Berlin: Duncker & Humblot, 1953, s. 126–127. [dostęp 2011-02-03].
Karl Ernst Hermann Krause: Albert II.. W: Allgemeine Deutsche Biographie. T. 1. Leipzig: Verlag von Dunckler & Humblot, 1875, s. 180–181. [dostęp 2011-02-03].
