Alboin
Alboin (zm. 28 czerwca 572) – król Longobardów, który zajął Włochy, rządził w latach 565–572. W 569 roku zdobył Mediolan.
Życiorys
W 565 roku, po śmierci swojego ojca Audoina, Alboin objął władzę nad Longobardami, którzy wówczas zamieszkiwali tereny nad rzeką Drawą w dzisiejszej wschodniej Austrii oraz zachodnich Węgrzech. Na wschód od ich terytoriów znajdowały się Gepidzi, ich tradycyjni wrogowie, a jeszcze dalej na wschodzie stacjonowali Awarowie. Niedługo po objęciu tronu Alboin zawarł sojusz z Awarami i wspólnie przystąpili do walki przeciw Gepidom. W zaciętej bitwie wojska longobardzko-awarskie pokonały armię Gepidów, a Alboin osobiście zabił ich przywódcę Kunimunda. Wśród zdobytych łupów znalazła się również Rozamunda, córka Kunimunda, którą Alboin postanowił pojąć za żonę. Ta decyzja miała tragiczne konsekwencje dla króla w późniejszych latach.
Jednak sojusz z Awarami szybko się rozpadł. Awarowie wkrótce zaczęli zagrażać Longobardom. Alboin zdecydował się na opuszczenie zdobytych ziem i wyruszenie na południe. Do jego armii dołączyła część Sasów oraz niedobitki Gepidów. W 568 roku Longobardowie przekroczyli Alpy i zaczęli atakować terytoria Italii, które były w rękach cesarzy bizantyjskich. Armia bizantyjska nie była gotowa na obronę, w rezultacie praktycznie całe północne i środkowe Włochy, z wyjątkiem niewielkich obszarów wokół Rzymu i Rawenny, zostały podbite przez Longobardów. W 572 roku Alboin wyznaczył Pawię na stolicę swojego nowego królestwa oraz zawarł sojusz z królem frankijskim Chlotarem I, poślubiając jego córkę Clodsindę.
Longobardowie byli pierwszymi germańskimi najeźdźcami, którzy nie postrzegali Rzymian jako potencjalnych sojuszników, lecz jako poddanych. Alboin jednak nie cieszył się długo swoją władzą, gdyż niedługo po przeniesieniu stolicy do Pawii został zamordowany przez swojego giermka Helmichisa, działającego na zlecenie jego żony Rozamundy. Stracił życie za wymuszenie na niej picia z czaszki jej ojca, którego sam zabił, co było zgodne z longobardzkim zwyczajem.
