Albin Przychodni (urodzony 28 października 1911 w Czerwonym Moście, zmarły 30 maja 1993 w Legnicy) był polskim wojskowym, burmistrzem Końskich oraz funkcjonariuszem Milicji Obywatelskiej.
Życiorys
Przychodni przyszedł na świat 28 października 1911 w Czerwonym Moście jako syn Józefa i Bronisławy. W 1928 roku zakończył edukację w szkole powszechnej. Od 1931 roku odbywał zasadniczą służbę wojskową w 10. Pułku Artylerii w Łodzi, gdzie ukończył szkołę podoficerską i awansował na stopień kaprala. Po zakończeniu służby wojskowej osiedlił się w Warszawie, gdzie pracował jako malarz do 1939 roku. W 1933 roku dołączył do Polskiej Partii Socjalistycznej oraz został członkiem Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego. W 1939 roku aktywnie uczestniczył w obronie Warszawy w ramach Ochotniczych Batalionów Robotniczych.
Podczas okupacji niemieckiej przebywał w swoim rodzinnym regionie. W 1940 roku został zaprzysiężony przez Związek Walki Zbrojnej i mianowany dowódcą oddziału dywersyjnego w stopniu podporucznika, używając pseudonimu „Ziemowit”. W 1941 roku awansował na porucznika. W tym okresie pracował na kolei w Końskich. Przeszedł z Armii Krajowej do Gwardii Ludowej. W 1944 roku został aresztowany przez gestapo pod zarzutem działalności konspiracyjnej, lecz po dwóch tygodniach zwolniono go z braku dowodów. Po wyjściu na wolność został przydzielony do 1. Brygady im. Ziemi Kieleckiej Armii Ludowej. Po wkroczeniu Armii Czerwonej do Końskich, na początku 1945 roku został wybrany na burmistrza miasta. Był również członkiem Robotniczej Partii Polskich Socjalistów. 25 lipca 1945 roku objął stanowisko komendanta powiatowego MO w Słupsku, które piastował do 3 grudnia 1945 roku. W wrześniu 1945 roku wszczęto postępowanie dyscyplinarne przeciwko Przychodniemu, m.in. za niewłaściwe traktowanie podwładnych. 25 października 1945 roku bez uprzedzenia udał się do Olsztyna, nie informując o tym swoich przełożonych. 17 listopada 1945 roku rozpoczęto za nim pościg, traktując go jako dezertera z szeregów MO. 19 listopada 1945 roku o dezercji poinformowano Komendę Główną MO. Komendant Główny MO postanowił sprawę umorzyć (prawdopodobnie Przychodni wówczas się odnalazł) i z dniem 15 grudnia 1945 roku mianował go komendantem powiatowym MO w Lidzbarku Warmińskim. W styczniu 1946 roku został przeniesiony na stanowisko komendanta powiatowego MO w Mrągowie. W tym samym roku został mianowany przez Krajową Radę Narodową majorem stanu wojny. Następnie pełnił funkcję zastępcy komendanta wojewódzkiego MO w Olsztynie ds. ORMO. Był zamieszany w sprawę malwersacji finansowych, dotyczących sprzedaży dwunastu motocykli osobom prywatnym, które były w gestii KW MO w Olsztynie. Mimo to, 31 stycznia 1947 roku Komendant Główny MO nakazał umorzyć postępowanie dyscyplinarne. 26 lutego 1947 roku Przychodni złożył raport o zwolnienie ze służby, wskazując na sprawy rodzinne oraz prowadzone dochodzenie dyscyplinarne. 10 kwietnia 1947 roku został zwolniony z MO. 15 listopada 1956 roku wystąpił do Komendy Głównej MO z prośbą o ponowne przyjęcie do służby, jednak nie został przyjęty z powodu podeszłego wieku oraz braku etatów w MO.
Na podstawie postanowienia prezydenta RP Bolesława Bieruta z 7 czerwca 1947 roku, Przychodni został odznaczony Orderem Krzyża Grunwaldu III klasy za zasługi w konspiracyjnej walce z niemieckim okupantem.
Zmarł 30 maja 1993 roku i został pochowany jako Albin Przychodnia na cmentarzu komunalnym w Legnicy (D1-A-22).
Przypisy
Bibliografia
Tomasz Pączek: Milicja Obywatelska w Słupsku i powiecie słupskim w latach 1945–1975. Słupsk: 2014, s. 59, 69–71. ISBN 978-83-7467-218-4. [dostęp 2023-08-23].
