Albin Mydlarz

Albin Mydlarz (urodzony 31 stycznia 1886 w Witkowicach, zmarł 15 grudnia 1975 w Koszalinie) był polskim duchownym rzymskokatolickim, kanonikiem, proboszczem (podpułkownikiem) Wojska Polskiego II RP oraz kapelanem Armii Krajowej.

Życiorys

Urodził się 31 stycznia 1886 roku w Witkowicach. Egzamin maturalny zdał w 1908 roku w IV Gimnazjum we Lwowie. W tym samym roku rozpoczął naukę w seminarium duchownym w Lwowie, studiując na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Lwowskiego. Ukończył studia w 1912 roku, a 30 czerwca tego samego roku otrzymał święcenia kapłańskie. W latach 1912–1914 pracował w parafii w Baworowie. Po wybuchu I wojny światowej pełnił funkcję kapelana armii Austro-Węgier w szpitalach polowych 11 Korpusu, służąc aż do 31 sierpnia 1918 roku.

Po zakończeniu I wojny światowej, 7 lutego 1919 roku, został przyjęty do Wojska Polskiego. Jako kapelan uczestniczył w działaniach grupy operacyjnej dowodzonej przez generała Zygmunta Zielińskiego w ramach Armii „Wschód”. Został ciężko ranny 12 marca 1919 roku, ale powrócił do służby 26 sierpnia 1919. Wówczas objął stanowisko kapelana w 10 Wojskowym Okręgowym Szpitalu w Przemyślu, a później w szpitalach wojskowych nr 1 i 2 we Lwowie oraz w Szpitalu Okręgowym w Przemyślu.

3 stycznia 1922 roku awansował do stopnia starszego kapelana (majora) z datą starszeństwa 1 czerwca 1919 roku. Od 1922 do 1938 roku był kapelanem w Szpitalu Okręgowym nr VI we Lwowie, a w 1924 roku został kapelanem garnizonu Lwów-Zamarstynów (Okręg Korpusu Nr VI). W 1934 roku awansował na proboszcza (podpułkownika), a od 1938 roku pełnił funkcję administratora, a od 1939 roku proboszcza wojskowej parafii we Lwowie. W okresie II Rzeczypospolitej był również katechetą w szkole pp. Benedyktynek łacińskich we Lwowie.

Po wybuchu II wojny światowej, w czasie okupacji sowieckiej, ukrywał się. W trakcie okupacji niemieckiej, we wrześniu 1941 roku, objął stanowisko administratora parafii w Winnikach, w kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny, gdzie pracował do listopada 1945 roku. Od połowy 1943 roku angażował się w konspirację w ramach Okręgu Lwów Armii Krajowej, działając pod pseudonimem „Liban” jako kapelan III Obszaru oraz pełniąc funkcję p.o. duszpasterza od lipca 1943 do 31 lipca 1944 roku.

W listopadzie 1945 roku przeniósł się do archidiecezji krakowskiej. Następnie był proboszczem w parafii świętych Apostołów Piotra i Pawła w Białej w diecezji łódzkiej od 1946 do 1948 roku. W 1948 roku osiedlił się w administraturze apostolskiej w Gorzowie Wielkopolskim, gdzie pełnił kolejno funkcje wikariusza z prawami proboszcza w parafii św. Marcina w Kołobrzegu (1948), wikariusza z prawami proboszcza w Białogardzie (1948), administratora parafii Matki Bożej Wspomożenia Wiernych w Tychowie od 1948 do 1949 roku oraz parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Polanowie od 1949 do 1951 roku (w 1951 roku mianowany proboszczem). Od 1951 do 1961 roku był proboszczem parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Koszalinie, a następnie kapelanem szpitala miejskiego w Koszalinie. W 1961 roku, jako kanonik, pełnił funkcję sekretarza zarządu wojewódzkiego koła księży „Caritas”, a także działał w Okręgowej Komisji Księży przy Związku Bojowników o Wolność i Demokrację oraz w Komisji Duchownych i Świeckich Działaczy Katolickich przy Ogólnopolskim Komitecie Frontu Narodowego.

Zmarł 15 grudnia 1975 roku i został pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Koszalinie.