Albin Marian Jasiński (urodzony 1 marca 1880 roku w Sandomierzu, zmarł w kwietniu 1940 roku w Mińsku Białoruskim) był generałem brygady Wojska Polskiego oraz kawalerem Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Był synem Marcina, urzędnika, oraz Katarzyny z Gołębiowskich. Przez cztery lata uczęszczał do gimnazjum w Sandomierzu. W wrześniu 1898 roku zgłosił się jako ochotnik do armii rosyjskiej. Został przydzielony do 26. pułku piechoty w Mohylewie, a w 1899 roku rozpoczął naukę w Szkole Junkrów w Odessie, którą ukończył 12 sierpnia 1901 roku, zdobywając stopień chorążego. Służył następnie w Praskim 58. pułku piechoty w Mikołajowie, gdzie 29 marca 1902 roku awansował na podporucznika. W latach 1904-1905 brał udział w wojnie rosyjsko-japońskiej. W marcu 1906 roku został awansowany na porucznika, a w 1910 roku na sztabskapitana. W 1911 roku przeniesiono go do wojsk pogranicznych w Zaamurskim Okręgu Wojskowym, do 4. Zaamurskiego Pogranicznego pułku piechoty, stacjonującego w Harbinie w Mandżurii. W marcu 1914 roku uzyskał awans na kapitana. Podczas I wojny światowej dowodził batalionem oraz pułkiem piechoty na froncie niemieckim, dwukrotnie odnosząc rany. W 1915 roku otrzymał stopień podpułkownika, a 7 sierpnia 1917 roku awansował na pułkownika. Po rewolucji 1917 roku angażował się w działania Związku Wojskowych Polaków, a następnie od grudnia 1917 do czerwca 1918 roku był dowódcą 9 pułku strzelców polskich w I Korpusie Polskim na Wschodzie (w Rosji). Po rozbrojeniu pułku przez Niemców 21 maja 1918 roku, jako zdemobilizowany oficer, przybył do Warszawy. Zgodnie z reskryptem Rady Regencyjnej z 31 października 1918 roku został przydzielony do Wojska Polskiego, zachowując swój stopień, a 4 listopada 1918 roku został powołany na dowódcę VIII Okręgu Wojskowego oraz tymczasowego dowódcę Okręgu Generalnego „Łódź”. Został zweryfikowany w stopniu pułkownika z dniem 1 czerwca 1919 roku. 2 czerwca 1919 roku objął stanowisko pomocnika dowódcy, a 25 czerwca dowódcy 2 Dywizji Strzelców Wielkopolskich (później przekształconej w 15 Wielkopolską Dywizję Piechoty). 2 czerwca 1920 roku został zwolniony z pozycji dowódcy dywizji, a dwa dni później przeniesiony do Stacji Zbornej dla Oficerów w Warszawie. Od sierpnia 1920 do lutego 1925 roku dowodził 11 Dywizją Piechoty, a 15 sierpnia 1924 roku uzyskał tytuł generała brygady. Od lutego 1925 do maja 1929 roku pełnił funkcję dowódcy 25 Dywizji Piechoty.
Od 31 maja 1929 roku przeszedł w stan spoczynku. Otrzymał 18-hektarowe gospodarstwo rolne w osadzie wojskowej Zarębkowicze (powiat baranowicki), które prowadził wspólnie z żoną Marią z Moraczewskich oraz córką Katarzyną (urodzoną w 1912 roku).
Po sowieckiej agresji udał się do Drohiczyna, gdzie zorganizował Straż Obywatelską dla ochrony ludności przed bezprawiem. Został aresztowany natychmiast po wejściu Armii Czerwonej. W kwietniu 1940 roku przewieziono go do więzienia NKWD w Mińsku Białoruskim, gdzie poniósł śmierć.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4679 (1922)
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (7 listopada 1925)
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
Przypisy
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
- Henryk Piotr Kosk: Generalicja polska. Popularny słownik biograficzny. T. 1 A–Ł. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1998. ISBN 83-87103-55-1.
- J. Woyno, Zapomniany sandomierzanin. Generał brygady Albin Marian Jasiński (1880–1940), Zeszyty Sandomierskie nr 6.
- Witold Jarno. Generał brygady Albin Jasiński (1880–1940) – zarys biografii. „Klio”. Tom 64 Nr 4, s. 63–89. Toruń: Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu Instytut Historii i Archiwistyki. ISSN 1643-8191. [dostęp 2023-03-22].
