Albin Habina

Albin Piotr Habina

Albin Piotr Habina (ur. 22 lutego 1898 w Krakowie, zm. 8 kwietnia 1973 w Londynie) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, uhonorowany Orderem Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się 22 lutego 1898 roku w Krakowie, w rodzinie Wojciecha i Rozalii z domu Pstrucha (1868–1925). Miał młodszego brata Serafina, ps. „Georg” (1894–1947), zecera oraz działacza niepodległościowego, który również został odznaczony Orderem Virtuti Militari nr 1614 i Krzyżem Niepodległości. W 1914 roku zakończył z wyróżnieniem klasę IVb w Filii c. k. Gimnazjum św. Jacka w Krakowie.

5 października tego samego roku, jako uczeń klasy V, wstąpił do 2 pułku piechoty Legionów Polskich, jednak 8 grudnia 1914 roku został zwolniony z powodu małoletności i powrócił do nauki. 12 lutego 1917 roku, jako uczeń klasy VII, został powołany do cesarskiej i królewskiej Armii. Po ukończeniu szkoły oficerów rezerwy w Radymnie, trafił do c. i k. Pułku Piechoty Nr 16 i został wysłany na front włoski.

W grudniu 1918 roku został skierowany na front w Galicji Wschodniej. Służył w 5 batalionie strzelców w Olkuszu jako chorąży. W maju 1919 roku razem z batalionem przeszedł do 9 pułku piechoty Legionów, w którego szeregach walczył podczas wojny z bolszewikami. Został dwukrotnie ranny, po raz pierwszy 14 maja 1919 roku w walkach o Chyrów, gdzie odniósł ranę w nogę odłamkiem granatu. 29 lipca 1920 roku wyróżnił się męstwem w obronie Łucka, a 21 września w czasie bitwy o Brzostowicę ponownie został ranny.

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w służbie zawodowej w 9 pułku piechoty Legionów w Zamościu. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika z datą starszeństwa 1 czerwca 1919 roku, zajmując 977. lokatę w korpusie oficerów piechoty. 1 grudnia 1924 roku awansował na kapitana ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku, zajmując 423. lokatę w korpusie oficerów piechoty. W czerwcu 1927 roku przydzielono go z macierzystego pułku do 28 Dywizji Piechoty w Warszawie na stanowisko oficera sztabu.

W grudniu 1929 roku, po odbyciu stażu liniowego i ukończeniu kursu próbnego, został przyjęty do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie jako słuchacz dwuletniego kursu 1929/31. Po ukończeniu kursu 1 września 1931 roku i uzyskaniu dyplomu oficera dyplomowanego, przeniesiono go do Departamentu Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisko kierownika referatu, a następnie szefa wydziału studiów. 17 grudnia 1931 roku otrzymał awans na majora z datą starszeństwa 1 stycznia 1932 roku i 50. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Od czerwca 1934 do lutego 1936 roku był redaktorem Przeglądu Piechoty. 23 października 1937 roku został przydzielony do 28 Dywizji Piechoty na stanowisko szefa sztabu. Na stopień podpułkownika awansował z datą 19 marca 1938 roku, zajmując 65. lokatę w korpusie oficerów piechoty. Jako szef sztabu brał udział w kampanii wrześniowej. 8 września około godziny 17.00 generał brygady Władysław Bończa-Uzdowski opuścił swoją dywizję, zabierając ze sobą ppłk. Habinę. Od 16 września do końca obrony Modlina ponownie kierował pracą sztabu 28 DP. 28 września generał brygady Wiktor Thommée wyraził mu „szczere uznanie” jako oficerowi „pełnemu energii, samodzielności i taktu”. Po kapitulacji załogi twierdzy dostał się do niemieckiej niewoli, jednak po dwóch dniach zdołał uciec z obozu przejściowego w Działdowie. Udało mu się dotrzeć do Francji, gdzie został przydzielony do Komendy Głównej Związku Walki Zbrojnej na stanowisko szefa wydziału propagandy. W czerwcu 1940 roku, podczas ewakuacji do Anglii, pełnił funkcję komendanta II rzutu KG ZWZ. W 1943 roku był przewodniczącym Komisji Regulaminowej Piechoty w Dunfermline.

W 1945 roku został mianowany pułkownikiem. W 1947 roku został zdemobilizowany i osiedlił się na emigracji. Zmarł 8 kwietnia 1973 roku w Londynie, a jego ciało spoczywa na cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera Ydelta-płn-1).

Był żonaty i miał córkę Janinę (ur. 17 czerwca 1922 w Krakowie).

Ordery i odznaczenia

Krzyż Złoty Orderu Wojskowego Virtuti Militari – 29 września 1939
Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 2737 – 17 maja 1921
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Walecznych
Srebrny Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Odznaka za Rany i Kontuzje z dwiema gwiazdkami
Państwowa Odznaka Sportowa
Odznaka 9 Pułku Piechoty Legionów
łotewski Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej

Przypisy

Bibliografia

Habina Albin Piotr. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.69-6160 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-12-21].
Sprawozdanie Kierownika c. k. Filii Gimnazyum św. Jacka w Krakowie za rok szkolny 1913/14. Kraków: Nakładem Funduszu Naukowego, 1914.
Sprawozdanie Kierownika c. k. Filii Gimnazyum św. Jacka w Krakowie za rok szkolny 1915/16. Kraków: Nakładem Funduszu Naukowego, 1916.
Sprawozdanie Kierownika c. k. Filii Gimnazyum św. Jacka w Krakowie za rok szkolny 1916/17. Kraków: Nakładem Funduszu Naukowego, 1917.
Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty. 5 czerwiec 1935. Warszawa: Dep. Piech. MSWojsk., 1935.
Zygmunt Szatner: Zarys historji wojennej 9-go pułku piechoty Legionów. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
Juliusz Rómmel: Za honor i ojczyznę. Wspomnienia dowódcy armii „Łódź” i „Warszawa”. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo „Iskry”, 1958.
Jan Wróblewski: Armia „Łódź” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.
Ludwik Głowacki: Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939. Wyd. 5. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1985. ISBN 83-11-07109-8.
Mieczysław Bielski: Grupa Operacyjna „Piotrków” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1991. ISBN 83-11-07836-X.
Marek Ney-Krwawicz. Komenda Główna Związku Walki Zbrojnej we Francji. Listopad 1939-czerwiec 1940. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 3 (141), 1992. Warszawa: Wojskowy Instytut Historyczny.
Piotr Stawecki: Oficerowie dyplomowani wojska Drugiej Rzeczypospolitej. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1997. ISBN 83-04-04390-4.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.