Alberto Williams

Alberto Williams (ur. 23 listopada 1862 w Buenos Aires, zm. 17 czerwca 1952 tamże) był argentyńskim kompozytorem, dyrygentem oraz pianistą.

Życiorys

Williams pochodził z rodziny o silnych tradycjach muzycznych. Jego dziadek miał angielskie korzenie. W młodości uczył się gry na fortepianie pod okiem Pedro Becka, a następnie kształcił się u Nicolása Bassiego (harmonia) oraz Luisa Bernasconiego (fortepian). Już w 1879 roku, jako młody pianista, wystąpił w Teatro Colón w Buenos Aires. W latach 1882–1889 studiował w Konserwatorium Paryskim pod kierunkiem Georges’a Mathiasa i Charles’a Wilfrida de Bériota (fortepian), Auguste’a Duranda (harmonia), Benjamina Godarda (kameralistyka), Ernesta Guirauda (kontrapunkt) oraz Césara Francka (kompozycja). Po powrocie do Argentyny, koncertował oraz aktywnie działał na rzecz rozwoju życia muzycznego. W 1893 roku założył własne konserwatorium w Buenos Aires, wzorując się na europejskich modelach, i kierował nim aż do 1941 roku. Instytucja ta zyskała ponad 100 filii w całej Argentynie. Organizował cykle koncertów, na których prezentował zarówno repertuar poważny, jak i popularny, w tym swoje własne kompozycje. W 1919 roku utworzył czasopismo muzyczne „La Quena”, a później także wydawnictwo muzyczne o tej samej nazwie. Pełnił funkcję przewodniczącego Comisión de Bellas Artes oraz był członkiem Asociación de Conciertos i Asociación Argentina de Compositores.

Twórczość

Na początku swojej kariery twórczej, Williams czerpał inspiracje z europejskiego romantyzmu, jednak z biegiem czasu zwrócił się ku argentyńskiemu folklorowi muzycznemu. Jego dojrzała twórczość łączy nowoczesne tendencje, w tym impresjonizm, z elementami charakterystycznymi dla muzyki narodowej.