Alberto Ronchey
Alberto Ronchey (26 września 1926 – 5 marca 2010) to włoski eseista i dziennikarz, który pełnił funkcję ministra kultury w latach 1992–1994.
Życiorys
Rodzina jego ojca miała korzenie w Szkocji. Od 1943 roku Ronchey angażował się w nielegalne wówczas czasopismo „La Voce Repubblicana”, powiązane z zakazaną przez faszystów Włoską Partią Republikańską. Po zakończeniu II wojny światowej ukończył studia prawnicze w Rzymie i związał swoją karierę z dziennikarstwem. Pracował w jawnej już wersji „La Voce Repubblicana”, pełniąc rolę zastępcy redaktora naczelnego w latach 1954–1956, oraz jako tłumacz w agencji prasowej ANSA. Następnie był związany z „Il Mondo” oraz „il Resto del Carlino”, a także z „La Stampa”, gdzie w latach 1968–1973 pełnił funkcję redaktora naczelnego, oraz z „Corriere della Sera”. Jako korespondent w Moskwie relacjonował wydarzenia z takich miejsc jak Kongo, Cypr, Indie, Japonia, Kuba czy Stany Zjednoczone. Współpracował także z publicznym nadawcą RAI, wchodząc w skład jego rady dyrektorów na rekomendację republikanów od 1968 roku.
W okresie od czerwca 1992 do maja 1994 roku sprawował urząd ministra kultury w rządach Giuliano Amato i Carlo Azeglio Ciampi. W latach 1994–1998 był prezesem grupy medialnej Rizzoli-Corriere della Sera.
Ronchey był autorem wielu książek, w tym:
- Le autonomie regionali e la Costituzione (1952)
- La Russia del disgelo (1963)
- Russi e cinesi (1964)
- L’ultima America (1967)
- Prospettive del pensiero politico contemporaneo (1970)
- Atlante ideologico (1973)
- La crisi Americana (1975)
- USA-URSS, i giganti malati (1981)
- Chi vincerà in Italia? La democrazia bloccata, i comunisti e il 'fattore K’ (1982)
- Diverso parere (1983)
- Giornale contro (1984)
- Fin di secolo in fax minore (1995)
- Atlante italiano (1997)
- Accadde a Roma nell’anno 2000 (1998)
- Viaggi e paesaggi in terre lontane (2007)
Ronchey został odznaczony Orderem Zasługi Republiki Włoskiej I klasy w 1994 roku, a także był laureatem nagrody dziennikarskiej Premiolino.
Loading ...